ΤΟ ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΚΟ ΙΔΕΩΔΕΣ

ΑΘΗΝΑ 16-9-2011.

Το μείζον πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας δεν βρίσκεται στην ανέχεια αφού δεν πάσχουμε από υλικά αγαθά, αλλά από σωστούς διαχειριστές και ενδεδειγμένη διαχείριση αυτών. Γίνεται δηλαδή σπατάλη σκόπιμη και ομηρία της Ελλάδος ηθελημένη στα λυκόρνεα της οικουμένης. Στην πραγματικότητα αντιμετωπίζουμε κρίση ηθική που λαμβάνει πολιτικές διαστάσεις, έχοντας εξαπλωθεί ομοίως και συγχρόνως σε Πολιτεία και Πολίτες. Σημαίνει ακόμη ότι έχουν εισβάλει εντός των τειχών της Ελληνικής Πολιτείας ξένα ήθη και έθιμα με την ευθύνη νοσηρών κλειδοκρατόρων και ελαστικών πολιτών. Και ακόμη πως το κακό έχει λάβει μορφή κακοήθους θεσμού καθιστάμενο νόμος ενός νοσηρού κράτους που απειλεί τη ζωή του Έθνους.

Η απάντηση στο πρόβλημα της ηθικής μας κρίσης και το φάρμακο που μπορεί να ξεριζώσει την κακή επίδραση και παρουσία του νεοταξισμού είναι το αρχέγονο Σπαρτιατικό Ιδεώδες που διαπερνάει ολόκληρη την ύπαρξη του Ελληνισμού και σχηματοποιεί την μήτρα από την οποία ξεπήδησε ο Ελληνικός Εθνικισμός. Το Σπαρτιατικό Ιδεώδες αποτελεί την προσωποποίηση με άλλα λόγια της Ελληνικής Βιοθεωρίας και Κοσμοθεωρίας, του ελληνικού ζειν και της κοσμοαντίληψης μέσα από συγκεκριμένους κανόνες ορθής συμπεριφοράς.

Το Ιδεώδες της Αρχαίας Σπαρτιατικής Πολιτείας βρίσκει την τέλεια απεικόνισή του στις έννοιες της Πειθαρχίας, του Σεβασμού, της Αυτογνωσίας, του Αυτοελέγχου και της Πίστης στην Νίκη του Έθνους έως θανάτου. Λέγανε λοιπόν οι σπουδαίοι Σπαρτιάτες Πρόγονοι του Ελληνισμού ότι ο πολίτης όφειλε «νόμοις πείθου». Έπρεπε δηλαδή ο πολίτης να πειθαρχήσει στους νόμους της Πολιτείας με πίστη και υποταγή στις έννοιες του δικαίου και της κοινωνικής αλληλεγγύης, υπηρετώντας την εθνική και φυλετική κοινότητα και συντρέχοντας τον φυλετικό αδελφό. Αξιοκρατία, Ηθική και Κοινωνική Δικαιοσύνη ενσαρκώνονταν στους Νόμους με πνεύμα υπακοής από το σύνολο του λαού που εργάζονταν για το συλλογικό καλό κι όχι την ατομική ιδιοτέλεια.

Λέγανε ακόμη οι Σπαρτιάτες Φιλόσοφοι με πνεύμα ελληνικής διδαχής και λόγο πατρικό προς τον νεαρό βλαστό της Φυλής πως όφειλε «πρεσβύτερον σέβου». Όφειλε δηλαδή ο Νέος Έλληνας να δείχνει τον πρέποντα σεβασμό προς τον μεγαλύτερο σε ηλικία και σοφία πολίτη που είχε ανοίξει το δρόμο της ζωής στον διάδοχό του στην κοινωνία με αγώνα και μόχθο καρτερικό και ανιδιοτελή. Η ευγνωμοσύνη και η δίψα για μάθηση του νεοτέρου προς τον πρεσβύτερο είναι τα αισθήματα που πρέπει να πλημμυρίζουν την νεανική καρδιά για τους γονείς, τους διαβάτες της ζωής και τους δασκάλους ελληνικών αρχών, γραμμάτων και υπεράσπισης κοινωνίας δικαίου και ελληνικότητας. Ο Νέος Έλληνας πρέπει να βαστάει τους μεγαλύτερους στο ψηλότερο σκαλοπάτι της Φυλής ως εικόνισμα ζωής.

Το αμέσως επόμενο βήμα που έπρεπε να πραγματοποιήσει ο Νέος Έλληνας ήταν το Γνώθι Σεαυτόν. Έπρεπε να αρθεί στο ύψος περασμένων γενεών Ένδοξων Ελλήνων και να κατακτήσει την γνώση της ιστορίας, της αποστολής και των πεπρωμένων της Ελληνικής Φυλής. Ο Νέος Σπαρτιάτης όφειλε να φτάσει στα ανώτερα όρια της Αυτογνωσίας. Να γνωρίσει την εθνική του καταγωγή, τις ωραίες περιστάσεις μα και τις κακοτοπιές από τις οποίες διέβη το ορμητικό ποτάμι του Ελληνισμού. Το Ελληνικό Αίμα και την Θεία Καταγωγή που σηματοδοτούν και φωτίζουν τον Αυθεντικό Έλληνα. Τον συνετό μαθητή, τον Εραστή της Γνώσης, τον Πολεμιστή Ελληνικής Υπεροχής. Ο Νέος Σπαρτιάτης έπρεπε να γνωρίζει την αληθινή Φύση και τη Φυλετική Ψυχή που συνέθεταν την προσωπικότητά του.

Ο Νέος Σπαρτιάτης έπρεπε επιπλέον πριν ακόμη λάβει στα χέρια του τα ηνία της Πολιτείας και τις υψηλές ευθύνες της καθοδήγησης και της χρηστής διοίκησης της Εθνικής Κοινότητας να μάθει αγόγγυστα να διοικείται. Έπρεπε να μπει στην εμπειρική διαδικασία του Άρχειν τε και άρχεσθαι. Να μπει στη δοκιμασία της σκληραγωγήσεως και της αποδοχής των παραγγελμάτων των ηγητόρων της Φυλής δίχως αντιρρήσεις και περιττά σχόλια. Να αποφύγει τις αντιδράσεις του ανώριμου πολίτη που κρίνει τα πράγματα με την πρόωρη παρόρμηση και να εφαρμόσει τις επιταγές των Αρχών αναπτύσσοντας παράλληλα ατομικό κριτήριο συνειδητής πράξης. Να μάθει να βλέπει το καλό της Πολιτείας και να ακολουθεί πιστά τις εντολές των Ηγητόρων που εκφράζουν το καλό του συνόλου ώστε να φανούν και οι ίδιοι άξιοι Ηγήτορες.

Ο Νέος Σπαρτιάτης που αναθρεφόταν κατ’ αυτόν τον τρόπο έφτανε εύκολα και αυθόρμητα στο επόμενο σκαλοπάτι του Ηρωικού Έλληνα. Αποδεχόταν και μεταλαμπάδευε με τη σειρά του την Αρχή του ΝΙΚΑΝ Ή ΑΠΟΛΛΥΣΘΑΙ. Έφτανε στο απόγειο της Ελληνικής Δόξας του ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ και του ΝΙΚΗ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ. Μάθαινε και ζούσε για να παραμείνει ελεύθερος και ηγεμών κι όχι σκλάβος και ποδηγετούμενος. Όρθιος κι όχι σκυφτός. Διεκδικητής κι όχι διεκδικούμενος. Να αγωνίζεται για την επικράτηση της Εθνικής Κοινότητας χωρίς να φοβάται κόπο και εχθρό.

Το Σπαρτιατικό Ιδεώδες είναι αυτό που ταιριάζει στον Έλληνα και δίνει λύσεις στα προβλήματα θέτοντας στόχους υψηλούς. Κι αυτό το Ιδεώδες εκφράζει ο Ελληνικός Εθνικοκοινωνισμός.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
http://karachalios-spiros.blogspot.com
http://ethnikistikosagwn.blogspot.com