ΑΘΗΝΑ 26-10-2011.
Το σημερινό πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης έχει φροντίσει να θέσει στο στόχαστρο τη λαϊκή βάση του Έθνους από κάθε άποψη. Έχει ενεργήσει κατά αυτόν τον τρόπο όταν θέτει το λαό σε μειονεκτική θέση τόσο από απόψεως πολιτικοκοινωνικής όσο και από απόψεως κεντρικής διοικήσεως. Το ντόπιο νεοταξικό καθεστώς, λειτουργώντας ως πιστή θεραπαινίδα και κατ’ εικόνα και ομοίωση της παγκόσμιας νεοταξικής διακυβέρνησης, φροντίζει να σκορπίσει «καλούς» και «κακούς» αγωγούς των συμφερόντων και της ενότητας των πολιτών, υπηρέτες τάχα αυτών και δυνάστες, σε κάθε συστημικό μετερίζι.
Το παιχνίδι είναι γνωστό και υπακούει στο γενικό κανόνα που λέει ότι έχουμε μέσα στο κυβερνητικό σχήμα τα υπάκουα παιδιά που εφαρμόζουν τις ανάλγητες πολιτικές και δίπλα σ’ αυτά βρίσκονται τα δήθεν ευαίσθητα παιδιά, αρκούντως προσυνεννοημένα, που «πασχίζουν» για το καλό της λαϊκής κοινότητας, σχίζουν τα ιμάτιά τους, «ματώνουν», «τσακώνονται» και τελικά ψηφίζουν τα ανάλγητα νομοθετήματα. Η φτωχοποίηση των μαζών είναι ο μηχανισμός που αποσκοπεί στο αδυνάτισμα της διαθέσεως προς αντίσταση. Σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι συμμετέχουν ομοίως στο παιχνίδι με την εκάστοτε αντιπολίτευση να καλύπτει τα κενά της κυβερνητικής πλειοψηφίας στέλνοντας τις λεγόμενες «αντάρτικες» συμπράξεις στο πλειοψηφικό στρατόπεδο.
Η φτωχοποίηση των πολιτών επιτυγχάνεται και στο επίπεδο της προλεταριακής αντίληψης κατά την αριστερά. Στο επίπεδο δηλαδή των λαϊκών στρωμάτων που διαθέτουν χαμηλότερα εισοδήματα. Ο ρόλος της αριστεράς είναι διπλός. Ενεργεί στο πλευρό της καθεστηκυίας τάξεως και παράλληλα επιχειρεί τη λεηλασία των λαϊκών ψυχών. Συγκρούεται υποτίθεται με την κυβέρνηση και παράλληλα αντιμάχεται την μείζονα αντιπολίτευση για το ποιος είναι ο αληθινός προστάτης των αδυνάτων.
Είναι η λεγόμενη πάλη των τάξεων που θέλει το λαό χωρισμένο σε πολύ φτωχό και πολύ πλούσιο. Η πάλη των τάξεων θέλει την επιχειρηματική, την παραγωγική και την εργατική τάξη του Έθνους στα χαρακώματα με τα συμφέροντά τους αντιμαχόμενα και τις ενέργειές τους στρεφόμενες σε αντίθετες κατευθύνσεις, μακριά από την εθνοφυλετική κοινότητα, ώστε και η εθνική οικονομία να καταρρεύσει και η κοινωνία να αποσταθεροποιηθεί, παραδομένες αμφότερες στον έλεγχο της παγκόσμιας εξουσίας.
Η διαφορά είναι ότι αυτοί οι «αδύνατοι» τυγχάνει να είναι επιλήσμονες του εθνικού συναισθήματος είτε ξένοι. Οι δε ξένοι έχουν μόνιμο ρόλο στο ανθελληνικό σύστημα είτε ως «σύμμαχοι» είτε ως λαθρομετανάστες. Είτε δηλαδή ως κεφάλαιο είτε ως προλεταριάτο σε βάρος του συνόλου του ελληνικού λαού. Οι πραγματικοί αδύνατοι ελληνικοί πληθυσμοί υπόκεινται στην φτωχοποίηση και την περιθωριοποίηση τόσο δια των αρπακτικών πολιτικών επιλογών όσο και δια του ξένου παράγοντα που ως τάχα επενδυτής συρρικνώνει την ελληνική παραγωγική διαδικασία και ως λαθραία και απεργοσπαστική πολλές φορές εργασία συρρικνώνει την εθνική εργατική τάξη.
Οι βολές του νεοταξικού πολιτικού συστήματος έρχονται τόσο από τα κρατικά και εξουσιαστικά πατώματα της καθεστωτικής πυραμίδας όσο και από τα παρακρατικά και δήθεν αντιεξουσιαστικά πατώματα της ίδιας πυραμίδας. Ο διεθνιστικός νεοταξισμός θέλει το λαό διχασμένο και την πλειοψηφία φτωχή ώστε να την απομακρύνει από το Έθνος διαλύοντάς το. Με την υφαρπαγή του λαϊκού μόχθου και την εισαγωγή του πολυπολιτισμικού μικροβίου επιδιώκει να καλλιεργήσει την απέχθεια στη φυλή και τη φυγή από την εθνική γη.
Όμως η συμμορία της παγκόσμιας διακυβέρνησης θέλει να αποκτήσει τις δικές της εστίες ψεύτικης αντίστασης και τους δικούς της ευαίσθητους τάχα πλουτοκράτες. Θέλει να ενσπείρει στην εθνοφυλετική κοινότητα τους συνεργάτες με τα δύο πρόσωπα. Αυτούς που σπάνε, καίνε, δολοφονούνε τα βράδια και την ημέρα «αγανακτούν» και προστατεύουν τους πολίτες που είναι πραγματικά αγανακτισμένοι. Είναι τα γνωστά διεθνιστικά κινήματα που προκαλούν «πορτοκαλί επαναστάσεις», ισλαμικές «ανοίξεις» και παγκόσμια συντονισμένες «αγανακτήσεις».
Και από την άλλη οι υποστηρικτές των κρατικών μορφωμάτων τύπου Σκοπίων, οι χρηματοδότες της ιστορικής αλλοίωσης, οι στοιχηματζήδες των διεθνών αγορών σε βάρος των λαών σαν τον ελληνικό, οι υποστηρικτές της παγκόσμιας διακυβέρνησης σε βάρος του Έθνους και των συνόρων τύπου Σόρος που υποστηρίζουν τους ψεύτικους αγανακτισμένους που θέλουν δήθεν τυχαία τα ίδια πράγματα. Συνεργασία των λαών δίχως σύνορα κάτω από το σκήπτρο μιας ενιαίας εξουσίας. Διεθνισμός και παγκοσμιοποίηση τινάζουν το προσωπείο μπροστά στους λαούς που αισθάνονται εκ νέου προδομένοι.
Απέναντι σε όλο αυτό το συρφετό βρίσκεται ο Εθνικοκοινωνισμός που διαθέτει αγανάκτηση, οργή, αλλά και Πίστη στον Αγώνα που αποσκοπεί στην Εθνική Ανεξαρτησία και την Λαϊκή Δημιουργικότητα μέσα στα πλαίσια της Εθνικής Κοινότητας και της Φυλετικής Συνείδησης. Προκειμένου να επιτευχθεί το έργο αυτό πρέπει να μείνει όρθιο το Εθνικό Κράτος και να επιτευχθεί η ενότητα και η συνεργασία της επιχειρηματικής, της παραγωγικής και της εργατικής τάξης. Να εργαστούν όλοι μαζί καταργώντας στην πράξη την φυτευτή πάλη των τάξεων. Να εργαστούν υπέρ του Έθνους με πνεύμα αξιοκρατίας. Με εγγυητή τον Ελληνικό Εθνικοκοινωνισμό.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
http://ethnikistikosagwn.blogspot.com
http://karachalios-spiros.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου