ΑΘΗΝΑ 12-4-2012
Το ελληνικό κράτος σήμερα καταπιέζει τον ελληνικό λαό και καταδικάζει το ελληνικό έθνος όταν συνεχίζει την υπαγορευμένη εκ του νεοταξισμού γραμμή της παραχωρήσεως γης και ύδατος στους εχθρούς του. Στερεί από τον εαυτό του τη δυνατότητα να αποκαλείται αληθινό κράτος όταν σκορπάει την υπαρκτή δύναμή του σε όσους το θέλουν κλινικά νεκρό, υπόδουλο και άφωνο. Και η δύναμή του αυτή, η κραταιά αυτού υπόσταση απαρτίζεται από το λαό, την γεωπολιτική του αξία και τη γεωφυσική υπερεπάρκεια. Αλλά πάνω από όλους αυτούς τους παράγοντες, εκείνο που σκορπάει η κατοχική κρατική μηχανή και είναι απείρως σημαντικότερο των υπόλοιπων παραγόντων ισχύος του Ελληνικού Έθνους είναι ο ελληνικός λαός, ο ουσιαστικότερος λόγος ύπαρξής του και η μεγαλύτερη δύναμη πυρός.
Το Ελληνικό Έθνος δεν είναι μια απλή γεωγραφική πραγματικότητα και η Ελλάς δεν απλώς ένας χώρος. Το Έθνος μας είναι πάνω από όλα η Ελληνική Ιδέα που απαρτίζεται από κανόνες και αξίες που σηματοδοτούν την οφειλόμενη πορεία για την εξυπηρέτηση των εθνικών σκοπών και της αποστολής που μας κατέλειπαν οι προηγούμενες γενιές Ελλήνων.
Η ροή της Ελληνικής Πολιτείας είναι ένα διαρκές και δυναμικό στοιχείο που πρέπει να υπηρετήσει την εξέλιξη και την θετική προοπτική της Ελληνικής Φυλής. Η υποχρέωση δηλαδή να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και να αναπτυσσόμαστε αναλογιζόμενοι πως η Ελληνική Ιδέα δεν είναι υπόθεση αριθμητικών δεδομένων αλλά προσφοράς και θυσιών. Να αποδεχτούμε πως ένα Έθνος γονατίζει και παύει να υπάρχει μονάχα σαν αποφασίσει το ίδιο να το πράξει δίνοντας εξουσίες σε ανίκανους και προδότες. Και πως η Ελλάς όταν έχει απέναντί της τον εχθρό, δεν τον υπολογίζει σαν αριθμητικές μονάδες και τις σχέσεις μ’ αυτόν ως λογιστική πράξη, αλλά παρατάσσεται και μάχεται μονάχα για τον υποτάξει και να τον αφανίσει.
Ο Αισχύλος που είχε ματώσει και είχε χάσει τον αδερφό του Κυναίγειρο στη μάχη του Μαραθώνα για την Τιμή και την Ελευθερία της Πατρίδος είχε πει πολύ ορθά και σοφά τούτα τα λόγια: «Μόνοι εμείς, αντίθετα από τους βαρβάρους, δεν μετρούμε ποτέ το πλήθος του εχθρού στην μάχη». Μάχη συντελείται τόσο στο συμβατικό πεδίο του πολέμου με τα όπλα στο χέρι όσο και στο πεδίο της διπλωματίας και της οικονομίας προκειμένου να συναφθούν συμμαχίες και να δεσμευθούν μεγαλύτερες ζώνες γεωπολιτικής επιρροής. Μάχη είναι κάθε πράξη που δίδει το δυνατό Έθνος προκειμένου να διατηρήσει την κοινωνική του συνοχή ώστε ο λαός να γίνει ο κήρυκας και ο θεματοφύλακας της αυτάρκειας και της ταυτότητάς του στην κατεύθυνση της εθνικής υπεροχής. Αυτός ο λαός πάντοτε στεκόταν ανδρείος απέναντι στις προκλήσεις, ζύγιζε το βάρος των περιστάσεων και έπαιρνε τις κατάλληλες αποφάσεις δίχως να μετράει πολεμιστές, λόγχες, τοκογλύφους και ράβδους χρυσού.
Την γη του και τη ψυχή του ο Έλληνας την έβαζε στην ίδια μεριά της ζυγαριάς. Σκοπός του ήταν ή να φτάσει η σάρισα με τον ελληνικό πολιτισμό στο πιο απομακρυσμένο σημείο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος για να ανθίσει ο Ελληνισμός κι όχι για να καταπιέσει άλλους λαούς ή να ακολουθήσει το παράδειγμα αυτοθυσίας του Κυναίγειρου που έκανε όπλο το σώμα του το ίδιο σαν απώλεσε τα έτερα όπλα. Κι αν ακόμη ο Ήρωας έπεσε θανάσιμα λαβωμένος στην πατρώα γη, συνέχισαν οι σύντροφοί του τον αγώνα δίχως να πουλήσουν τη θυσία του στο εμπορικό παζάρι ανακαλύπτοντας τάχα χρέος ανώτερο από αυτό της Πατρίδος.
Ο χρυσός, το πετρέλαιο και τα άλλα προτερήματα της Ελλάδος υπήρχαν πάντοτε στη θέση τους και δεν ανακαλύφτηκαν τάχα πρόσφατα από τους πωλητές μας που καμώνονται τους ηγέτες. Οι προσφορές και τα αντίδωρα ερχόντουσαν πάντα μαζί με τους εχθρικούς στρατούς και εναποθέτονταν στα πόδια των κεφαλών της Φυλής για να παραχωρηθούν τα απείρως πλουσιότερα δώρα μας.
Εκείνο που δεν υπήρχε ήταν ο Εφιάλτης στην εξουσία του Έθνους όπως συμβαίνει στις μέρες μας που μετρά τα πάντα με τα ξένα σεντούκια και η λιγοψυχιά μπροστά στα λεφούσια των ανθελλήνων γιατί υπήρχε στα παλιά χρόνια αυτό που δεν υπάρχει σήμερα. Η ταύτιση της Πατρίδος και του πολίτη ως έννοιες σύμφυτες και αξίες αλληλένδετες. Αξίες που ανέρχονται μαζί υπό την ηγεσία αξίων πατριωτών ή κατέρχονται μαζί όταν την ηγεσία χειρίζονται οι μειοδότες. Και έννοιες που ζουν λεύτερες σαν βαστιούνται σφιχτά από το χέρι και πεθαίνουν ή ψευτοεπιβιώνουν λιπόσαρκες με τη γη άδειο κουφάρι. Η Πατρίδα προσέφερε Κάστρο άπαρτο στον πολίτη και κείνος θυσίαζε ακόμη και τον εαυτό του για να αυγατίσουν τα χρόνια και τα στρέμματα της Φυλής μαζί με τις ανθρώπινες ζωές που είχαν αξία πιότερη από την υπαρκτή ή ανύπαρκτη υπεροχή των «εταίρων».
Αυτήν την Ελλάδα των προσφορών, των θυσιών, των αξιών και της υπεροχής θέλει να επαναφέρει ο «κακός» για το καθεστώς και το διεθνιστικό νεοταξισμό Ελληνικός Εθνικοκοινωνισμός. Και αφού το θέλει ο λαός μας, θα συμβεί.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
http://ethnikistikosagwn.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου