ΑΘΗΝΑ 24-5-2011 .Τα συστημικά παπαγαλάκια επιθυμούν να πανικοβάλλουν τον λαό προ της επιδιωκόμενης συντριβής. Όχι, δεν νοιάζονται για το καλό του. Ούτε ξάφνου αποφάσισαν να επιτεθούν στους πολιτικούς τους συνδαιτυμόνες. Οι φήμες γινήκανε διαρροές, οι διαρροές γινήκανε πλημμυρίδα πληροφορίας και η χώρα μετατράπηκε σε καζάνι που βράζει. Με τις βαλβίδες ασφαλείας, «αντιμνημονιακούς», «ενωτικούς» και «αντιεξουσιαστές» στο πλευρό της νεοταξικής εξουσίας, να βρίσκονται στη θέση τους βγάζοντας ψήγματα αληθείας σε δόσεις προκειμένου να φέρουν τον ελληνικό λαό εξουθενωμένο προ του μεγάλου ξεπουλήματος.
Έρχονται λοιπόν και αναδιαρθρώσεις και νέα μνημόνια και επίσημες αμφισβητήσεις εθνικής κυριαρχίας και ψεύδη περί δήθεν μη απεμπόλησης των εθνικών μας δικαιωμάτων και βιασύνες για επίσπευση των απορυθμίσεων που θρασύτατα καλούν μεταρρυθμίσεις σε βάρος εθνικής εργασίας και περιουσίας. Φτιάξανε λοιπόν οι κήρυκες της ειρηνικής υποτέλειας το δημοκρατικό περιβάλλον της οριστικοποίησης της νεοταξικής κατοχής σε μια εποχή που την έχουν όπως την θέλουν. Αντιηρωική και υλιστική, στομαχοφρονική και ράθυμη. Παραζαλισμένη από τα ολέθρια αποτελέσματα χρόνιων ανοχών και επιλογών σε πολιτικό επίπεδο, η ελληνική κοινωνία διαπιστώνει την επιθανάτια οσμή του βιασμού και της σήψης των τελευταίων αποθεμάτων εθνικής υπερηφάνειας σε εθνικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο.
Αναρωτιέμαι ωστόσο ποιος θάνατος είναι χειρότερος και ποιος προτιμότερος. Είναι ο πνευματικός θάνατος που έχει επιτρέψει την αόρατη στο γυμνό μάτι αιχμαλωσία της Ελλάδος να δηλητηριάσει τις ζωές μας λιγότερος επικίνδυνος ή μήπως είναι περισσότερο επιθυμητή η αναμέτρηση με τους εφιάλτες που μας έχουν ζώσει ακόμη κι αν το αποτέλεσμα μας βάλει σε θανάσιμες περιπέτειες; Και ποιες είναι αυτές οι θανάσιμες περιπέτειες; Είναι το σήκωμα του κεφαλιού και η εθνική ανασυγκρότηση της Πατρίδος που είναι πιο ωφέλιμη από την πειθήνια εκτέλεση ξένων εντολών. Διότι κεφάλι που σηκώνει το βλέμμα ψηλά στον ήλιο και χέρι που σφίγγει γερά ελληνική σπάθα είναι προορισμένο να αποδιώξει τον θρασύ δούλο της ύλης που βάλθηκε να το μολύνει. Ενώ κεφάλι που έχει μάθει συνέχεια να σκύβει, αυτό σίγουρα είναι γραπτό να πέσει.
Μα τότε τι σημασία έχει να ζει κάποιος όταν το βιος δεν του ανήκει και η πνοή του σιγοσβήνει; Δεν έχει άλλωστε πολλές πιθανότητες να ξεφύγει από μοίρα άθλια αφού κάθε μέρα θα πεθαίνει από την περιφρόνηση του δυνατού και την αηδία που θα νιώθει βλέποντας το δικό του κατάντημα. Έλληνες και ραγιάδες μαζί δεν μας πρέπει να γενούμε. Γιατί η βιοθεωρία του Ελληνισμού δεν πειθαναγκάζεται στο παγερό χάδι του θανάτου, αλλά το περιφρονεί και το κρατάει ως έσχατη επιλογή πάλης για ζωή και κυριαρχία. Δεν διαχωρίζουμε ποτέ τον θάνατο σε ηθικό ή συμβατό θάνατο, αληθινό θάνατο ή δανεική επιβίωση. Η Ελλάς πρέπει να νικά και να άρχει κι όχι να νικιέται και να υπηρετεί δουλικά αφεντικά. Να εκπολιτίζει κι όχι να εκπορνεύεται.
Όταν είδα το οπτικοακουστικό υλικό με την τελευταία ομιλία του καθηγητή Λιαντίνη, ενός σπουδαίου το δίχως άλλο Έλληνα και καθηγητή σε χρόνους σκοτεινούς, σκέφτηκα ότι αυτός ο άνθρωπος ήθελε να μας προτρέψει να συνειδητοποιήσουμε τον ερχομό ακόμα πιο σκοτεινών στιγμών. Ήθελε ο καθηγητής Λιαντίνης να μας σηκώσει μέσα από τη σαπίλα της παρακμής και να μας δείξει τον δρόμο. Να αποβάλλουμε από μέσα μας τα φοβικά σύνδρομα και τους ψεύτικους παραδείσους. Να πάψουμε να ζούμε μιμούμενοι έναν εκβαρβαρισμένο τρόπο ευδαιμονίας, εφήμερο και μοιραίο που μας οδηγεί σε θάνατο ψυχών και συνειδήσεων. Μας δίδαξε ο καθηγητής Λιαντίνης να επιλέγουμε όχι μόνο το πώς να ζούμε αλλά και το πώς να πεθαίνουμε. Γιατί ο αληθινός Έλληνας δεν ζει μονάχα, μα και πεθαίνει λεύτερος. Ζει τελικά με το μέτωπο ψηλά, το βλέμμα καθαρό και το μυαλό στον ένα και μοναδικό στόχο. Την Νίκη του Αιώνιου Ελληνισμού.
Ήταν 22 Μαΐου του 1998. Η τελευταία ομιλία του καθηγητή Λιαντίνη στα Χανιά όταν γυρνά και λέει στην παραδοσιακή ντοπιολαλιά αυτά τα λόγια: «Εδά που ανταμωθήκαμε χάρο δεν λογαριάζω, κι αν θέλει ας έρθει να με βρει. Μα εγώ δεν τον φοβούμαι» http://www.youtube.com/watch?v=lltHaX1vpvM&feature=player_embedded#at=25. Τι πιο ωραίο και καθαρό δείγμα διδαχής ελληνικής αντρειοσύνης που έμελλε δυστυχώς να συνδυάσει με τρόπο τραγικό τον λόγο με την πράξη και την πορεία σε θάνατο ελληνικό. Αλλά και απόδειξη τρανή ότι η συνέχεια της Φυλής μας διαχρονικά φωτίζει τις ζωές μας αφού δεν αφήνει τους σύγχρονους Βαρβάρους και Εφιάλτες να βάλουν χέρι σε γη και ψωμί που είναι βρεγμένα με Αίμα και δάκρυ ελληνικό.
Ας ενωθούμε ορέ Έλληνες, ας πετάξουμε έξω από την Γη μας ανθέλληνες εντολοδόχους και μισέλληνες εντολοδότες, ας αποδώσουμε Έθνος και Κοινωνία μονάχα σε Έλληνες γιους και κόρες. Αυτό σημαίνει να είσαι Έλληνας Εθνικοκοινωνιστής σε Ελλάδα Μεγάλη και αληθινά Ζωντανή.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
http://karachalios-spiros.blogspot.com/
http://ethnikistikosagwn.blogspot.com/
Έρχονται λοιπόν και αναδιαρθρώσεις και νέα μνημόνια και επίσημες αμφισβητήσεις εθνικής κυριαρχίας και ψεύδη περί δήθεν μη απεμπόλησης των εθνικών μας δικαιωμάτων και βιασύνες για επίσπευση των απορυθμίσεων που θρασύτατα καλούν μεταρρυθμίσεις σε βάρος εθνικής εργασίας και περιουσίας. Φτιάξανε λοιπόν οι κήρυκες της ειρηνικής υποτέλειας το δημοκρατικό περιβάλλον της οριστικοποίησης της νεοταξικής κατοχής σε μια εποχή που την έχουν όπως την θέλουν. Αντιηρωική και υλιστική, στομαχοφρονική και ράθυμη. Παραζαλισμένη από τα ολέθρια αποτελέσματα χρόνιων ανοχών και επιλογών σε πολιτικό επίπεδο, η ελληνική κοινωνία διαπιστώνει την επιθανάτια οσμή του βιασμού και της σήψης των τελευταίων αποθεμάτων εθνικής υπερηφάνειας σε εθνικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο.
Αναρωτιέμαι ωστόσο ποιος θάνατος είναι χειρότερος και ποιος προτιμότερος. Είναι ο πνευματικός θάνατος που έχει επιτρέψει την αόρατη στο γυμνό μάτι αιχμαλωσία της Ελλάδος να δηλητηριάσει τις ζωές μας λιγότερος επικίνδυνος ή μήπως είναι περισσότερο επιθυμητή η αναμέτρηση με τους εφιάλτες που μας έχουν ζώσει ακόμη κι αν το αποτέλεσμα μας βάλει σε θανάσιμες περιπέτειες; Και ποιες είναι αυτές οι θανάσιμες περιπέτειες; Είναι το σήκωμα του κεφαλιού και η εθνική ανασυγκρότηση της Πατρίδος που είναι πιο ωφέλιμη από την πειθήνια εκτέλεση ξένων εντολών. Διότι κεφάλι που σηκώνει το βλέμμα ψηλά στον ήλιο και χέρι που σφίγγει γερά ελληνική σπάθα είναι προορισμένο να αποδιώξει τον θρασύ δούλο της ύλης που βάλθηκε να το μολύνει. Ενώ κεφάλι που έχει μάθει συνέχεια να σκύβει, αυτό σίγουρα είναι γραπτό να πέσει.
Μα τότε τι σημασία έχει να ζει κάποιος όταν το βιος δεν του ανήκει και η πνοή του σιγοσβήνει; Δεν έχει άλλωστε πολλές πιθανότητες να ξεφύγει από μοίρα άθλια αφού κάθε μέρα θα πεθαίνει από την περιφρόνηση του δυνατού και την αηδία που θα νιώθει βλέποντας το δικό του κατάντημα. Έλληνες και ραγιάδες μαζί δεν μας πρέπει να γενούμε. Γιατί η βιοθεωρία του Ελληνισμού δεν πειθαναγκάζεται στο παγερό χάδι του θανάτου, αλλά το περιφρονεί και το κρατάει ως έσχατη επιλογή πάλης για ζωή και κυριαρχία. Δεν διαχωρίζουμε ποτέ τον θάνατο σε ηθικό ή συμβατό θάνατο, αληθινό θάνατο ή δανεική επιβίωση. Η Ελλάς πρέπει να νικά και να άρχει κι όχι να νικιέται και να υπηρετεί δουλικά αφεντικά. Να εκπολιτίζει κι όχι να εκπορνεύεται.
Όταν είδα το οπτικοακουστικό υλικό με την τελευταία ομιλία του καθηγητή Λιαντίνη, ενός σπουδαίου το δίχως άλλο Έλληνα και καθηγητή σε χρόνους σκοτεινούς, σκέφτηκα ότι αυτός ο άνθρωπος ήθελε να μας προτρέψει να συνειδητοποιήσουμε τον ερχομό ακόμα πιο σκοτεινών στιγμών. Ήθελε ο καθηγητής Λιαντίνης να μας σηκώσει μέσα από τη σαπίλα της παρακμής και να μας δείξει τον δρόμο. Να αποβάλλουμε από μέσα μας τα φοβικά σύνδρομα και τους ψεύτικους παραδείσους. Να πάψουμε να ζούμε μιμούμενοι έναν εκβαρβαρισμένο τρόπο ευδαιμονίας, εφήμερο και μοιραίο που μας οδηγεί σε θάνατο ψυχών και συνειδήσεων. Μας δίδαξε ο καθηγητής Λιαντίνης να επιλέγουμε όχι μόνο το πώς να ζούμε αλλά και το πώς να πεθαίνουμε. Γιατί ο αληθινός Έλληνας δεν ζει μονάχα, μα και πεθαίνει λεύτερος. Ζει τελικά με το μέτωπο ψηλά, το βλέμμα καθαρό και το μυαλό στον ένα και μοναδικό στόχο. Την Νίκη του Αιώνιου Ελληνισμού.
Ήταν 22 Μαΐου του 1998. Η τελευταία ομιλία του καθηγητή Λιαντίνη στα Χανιά όταν γυρνά και λέει στην παραδοσιακή ντοπιολαλιά αυτά τα λόγια: «Εδά που ανταμωθήκαμε χάρο δεν λογαριάζω, κι αν θέλει ας έρθει να με βρει. Μα εγώ δεν τον φοβούμαι» http://www.youtube.com/watch?v=lltHaX1vpvM&feature=player_embedded#at=25. Τι πιο ωραίο και καθαρό δείγμα διδαχής ελληνικής αντρειοσύνης που έμελλε δυστυχώς να συνδυάσει με τρόπο τραγικό τον λόγο με την πράξη και την πορεία σε θάνατο ελληνικό. Αλλά και απόδειξη τρανή ότι η συνέχεια της Φυλής μας διαχρονικά φωτίζει τις ζωές μας αφού δεν αφήνει τους σύγχρονους Βαρβάρους και Εφιάλτες να βάλουν χέρι σε γη και ψωμί που είναι βρεγμένα με Αίμα και δάκρυ ελληνικό.
Ας ενωθούμε ορέ Έλληνες, ας πετάξουμε έξω από την Γη μας ανθέλληνες εντολοδόχους και μισέλληνες εντολοδότες, ας αποδώσουμε Έθνος και Κοινωνία μονάχα σε Έλληνες γιους και κόρες. Αυτό σημαίνει να είσαι Έλληνας Εθνικοκοινωνιστής σε Ελλάδα Μεγάλη και αληθινά Ζωντανή.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
http://karachalios-spiros.blogspot.com/
http://ethnikistikosagwn.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου