ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ

ΑΘΗΝΑ 23-5-2012.

Η ποιοτική διάκριση των πολιτικών παρατάξεων σε ειδικές κατηγορίες με κοινωνικά κυρίως χαρακτηριστικά γνωρίσματα εξυπηρετεί την καλύτερη υποτίθεται επαφή των μαζών με τις ιδεολογίες μέσα από συγκεκριμένα συστήματα αξιών. Τις περισσότερες ωστόσο φορές η κατηγοριοποίηση αυτή κινείται με πλασματικούς όρους για την κραυγαλέα αποτύπωση δυσδιάκριτων όσο και ανύπαρκτων διαφορών για λόγους καθαρά ποδηγετήσεως και πολυδιασπάσεως των πολιτών. Ταυτόχρονα η κοινωνική χροιά της πολιτικής δραστηριότητας δεν διαθέτει ούτε ίχνος επικαιροποιημένης αναφοράς αφού αντιμετωπίζει προσωπικά και εθνικά ζητούμενα διαφορετικής φύσεως με ενιαίο στατικό τρόπο στη δυναμική πορεία του χρόνου.

Μια αγαπημένη διάκριση του λαού που μετέρχεται το πολιτικό ιερατείο του τοπικού νεοταξικού συστήματος είναι αυτή μεταξύ των ριζοσπαστικών σοσιαλμαρξιστών και των συντηρητικών φιλελεύθερων. Είναι ο προσδιορισμός της σκέψεως και της ενέργειας στα ζητήματα της εθνικής κοινότητας με γνώμονα την εξελικτική και την θεμελιακή ροή των πραγμάτων. Η διαχρονική αντιπαράθεση ανάμεσα στην πολιτική μερίδα που επιζητά κοινωνικές μεταβολές και ανατροπές από την μια πλευρά και στην πολιτική μερίδα που προασπίζει τον αυθεντικό χαρακτήρα και την πατροπαράδοτη δομή της εθνικής ταυτότητας και της κοινωνικής συνύπαρξης.

Είναι η αποτύπωση της εικόνας του πιο πρόσφατου διχασμού που έχει βιώσει ο λαός μας στην προσπάθεια του σιωνιστικού νεοταξισμού και των ντόπιων πρακτόρων του να διαχωρίσουν και τελικά να αποκολλήσουν τις συνιστώσες της Πατρίδος και της Κοινωνίας χρεώνοντάς τις με την χωριστή και αλληλοσυγκρουόμενη τάχα πολιτική συμπεριφορά. Όμως η αντιπαράθεση πατριωτών και διεθνιστών είναι το αποτέλεσμα του φυσιολογικού διαχωρισμού της προσηλώσεως ανάμεσα στον Ελληνισμό και τον ανθελληνικό κοσμοπολιτισμό.

Και αν οι προτεραιότητες ενός εκάστου πολίτη είναι υπόθεση ξεκάθαρη, τότε αυτό σημαίνει ότι η καθοδήγηση των πολιτών και η εξάρτηση αυτών από τα κελεύσματα του υλισμού και της παγκοσμιοποίησης για το νέο πολιτικό τούτη τη φορά παιδομάζωμα σε βάρος του Έθνους απαιτούσε την πολυδιάσπαση με την διαίρεση του λαού ακόμη και μέσα στους ομοιογενείς πολιτικούς πόλους. Ο ριζοσπαστισμός θα άμβλυνε τις λειτουργίες του παραδοσιακού κράτους και η συντήρηση θα δημιουργούσε ανισομέρεια μες στους κόλπους των ανατρεπτικών.

Τα δύο στρατόπεδα θα διαμοιράζονταν σε περισσότερα και οι εστίες της πολιτικής φωτιάς που θα καίγανε την ενότητα του ελληνικού λαού θα απλώνονταν με μεγαλύτερη ένταση. Όπως και συνέβη. Ο ριζοσπάστης δεν ήταν αυτός που διέλυε τα δεσμά της δουλείας του μοχθηρού κερδοσκοπικού παράγοντα και ο συντηρητικός δεν ήταν αυτός που θα έσπαγε τα δεσμά της δουλείας του ξένου ανθελληνικού παράγοντα. Δεν ήταν πια ο εαυτός τους από τη στιγμή που διαχώρισαν τη φύση του αγώνα τους ενώ τα προβλήματα αφορούσαν και αφορούν το σύνολο του ελληνικού λαού. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τις επιδιώξεις αφού η εθνική ανεξαρτησία και η κοινωνική συνεργασία αφορούν τους πάντες.

Κι όμως οι εχθροί της Φυλής μας που παρεισέφρησαν στις πολιτικές ζυμώσεις διαμορφώνοντας αυτές μέσω των πρακτόρων τους πέρασαν την ισοπέδωση του Έθνους και της Πίστεως ως τάχα ριζοσπαστική ενέργεια και την διαμόρφωση του αστικού κράτους των πολυεθνικών και των χρηματιστηρίων ως τάχα συντηρητική πολιτεία και μάλιστα νέου τύπου. Τα φθηνά μεροκάματα και η εθνοφυλετική νόθευση του πληθυσμού εγκαθίσταντο στο κράτος με τις ίδιες τις ενέργειες του ριζοσπάστη και του συντηρητικού πολιτικάντη θεσμικά και νομικά.

Αυτό που συνέβη ήταν η εμπορευματοποίηση του δικαιώματος της εργασίας με όρους απορροφήσεως ξένου εργατικού δυναμικού και η παραχώρηση εθνικών εξουσιών στα διεθνή κέντρα της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Το σύνθημα είμαστε όλοι μετανάστες και ο βολικός κοσμοπολιτισμός της ενιαίας οικονομικής διεργασίας αποτέλεσαν το θρίαμβο της ύλης επί της ιδέας και του απρόσωπου διεθνισμού επί της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Το εθνικό και το θρησκευτικό συναίσθημα πλέον χρησιμοποιήθηκε μονάχα στις περιπτώσεις που έπρεπε να πέσουν σύνορα και εξουσίες ενοχλητικές για τα παράσιτα της παγκοσμιοποίησης.

Οι επιλεγόμενοι ριζοσπάστες θυμούνται την Πίστη όταν θέλουν να μιλήσουν για τους ολέθριους αντιρατσισμούς και οικουμενισμούς τους σε μια τερατώδη διασταλτική ερμηνεία που λέει ότι πρέπει να λύσουμε στην πατρίδα μας τα προβλήματα όλου του κόσμου θέτοντας στη θέση της Πατρίδος ολόκληρη την οικουμένη. Και έτσι αναλώνονται στο σπάσιμο των ριζών του φυλετικού δέντρου που μας δίδει ζωή και ανάσα αυτοφυή. Ο δε επιλεγόμενος συντηρητικός διαστέλλει κι αυτός την ερμηνεία της Πατρίδος μέσα από τις διεθνείς συναναστροφές που ανταλλάσσουν την λαϊκή εντολή με την κοινοτική οδηγία και την παγκόσμια ειρήνη με την επιβολή προσκυνημένων εξουσιών.

Στόχος του διεθνιστικού νεοταξισμού είναι ο διχασμός του λαού και η φραγή της ελεύσεως του εθνοσωτήριου Εθνικοκοινωνισμού στην εξουσία της Ελλάδος. Οι αλήτες του νεοταξισμού θέλουν μια αραβική άνοιξη στην Ελλάδα και ο ντόπιοι ολετήρες ριζοσπαστικού και συντηρητικού ύφους την εκκολάπτουν μιλώντας για το αυγό του φιδιού όντας οι ίδιοι ανθελληνικά φίδια.

Όμως ο Εθνικοκοινωνισμός μας είναι συντηρητικός και ριζοσπαστικός μαζί, απόλυτα ελληνικός και λαϊκός. Είμαστε συντηρητικοί στην ανόρθωση του παραδοσιακού κράτους και στον αγώνα για Χριστό και Ελλάδα. Και ριζοσπάστες στην απελευθέρωση των κοινωνικών δεσμών και στην δημιουργικότητα των Ενωμένων Ελλήνων. Η δική μας γαλανόλευκη άνοιξη δεν φιμώνεται. Έρχεται με φόρα και πάθος Εθνικοκοινωνικό για Πατρίδα και λαό.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ

http://ethnikistikosagwn.blogspot.com