ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
ΑΘΗΝΑ 10-11-2008.
Η ζωή του Έθνους στην διαρκώς εξελισσόμενη πορεία του ιστορικού χρόνου προσαρμόζεται σε διάφορες μεταβολές δράσεων και συμπεριφορών, μικρότερης ή μεγαλύτερης σημασίας, διατηρώντας όμως ακέραιες τις δομικές λειτουργίες και τους θεσμικούς εκφραστές που συνέχουν τους πολίτες του Εθνικού Κράτους. Με σεβασμό στη διατήρηση της φυσιογνωμίας της Εθνικής και Λαϊκής Κοινότητος και την φιλοσοφική της στάση σε πείσμα των εσωτερικών ολετήρων.
Αν παρατηρήσουμε τον σύγχρονο πολίτη και την σχέση του με το Κράτος, θα διαπιστώσουμε την ύπαρξη των νέων δεδομένων να σχετίζεται με τις σύγχρονες καταναλωτικές ανάγκες, τις διαπροσωπικές σχέσεις και τις μεσολαβητικές απαιτήσεις για την κοινωνική δικαιοσύνη και επιβίωση. Εκείνο το στοιχείο που βάλλεται σήμερα είναι η εθνοφυλετική σύνθεση του λαού και οι προστατευτικοί φορείς στους οποίους προστρέχει ο πολίτης.
Η σύνδεση του Πατριωτισμού με τον Χριστιανισμό και την Εκκλησία, ο σχηματισμός των Εθνών με τους ενιαίους κώδικες γλωσσικών και πολιτισμικών αναφορών, η εμφάνιση των Κρατών ως εκφραστές των Εθνών, ο κορυφαίος πυλώνας της οικογένειας για την διαιώνιση της ανθρώπινης παρουσίας αντιβαίνουν τις κραυγές από τα αριστερά,«δεξιά» και σοσιαλδημοκρατικά φερέφωνα του Νεοταξισμού για την συκοφάντηση του τριπτύχου Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια. Ο ενδοτικός σκοταδισμός για την πτώση του αξιακού μας συστήματος πρέπει να παταχθεί.
Σε μια εποχή που η αντεθνική και απάνθρωπη Νέα Τάξη Πραγμάτων και οι τοπικοί δορυφόροι της επιδιώκουν την εξαχρείωση των ηθών, την ομηρία σε οικονομικά δεσμωτήρια και τον καταναγκαστικό συνωστισμό της ανθρωπότητας κάτω από ένα παγκοσμιοποιημένο, αυταρχικό και υπερεθνικό σκήπτρο, το Ελληνικό Έθνος οφείλει να συνεχίσει να αντλεί πνευματικά εφόδια από τους φορείς του πηγαίου πατριωτικού και θρησκευτικού συναισθήματος. Πρωταγωνιστικό ρόλο μεταξύ αυτών των φορέων κατέχει η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία μας που διδάσκει την αφοσίωση στους κανόνες ήθους, χρέους και τιμής απέναντι στον Θεό και την Πατρίδα.
Στην Πατρίδα μας ο Θρησκευτικός Παράγοντας πάντοτε ασκούσε ύψιστη επιρροή στον λαό και έδινε λύσεις και διεξόδους στην πνευματική ερήμωση και τους εξωτερικούς κινδύνους. Υπέρ βωμών και εστιών στην Παλαιά Ελληνική Θρησκεία. Υπέρ πίστεως και πατρίδος στην Ελληνοορθοδοξία. Από την μια πλευρά με το Ευαγγέλιο και το Λόγο της Αγάπης υπέρ Θεού και από την άλλη με την αυτοθυσία και το όπλο καθαγιασμένο υπέρ Πατρίδος.
Αυτή η πραγματικότητα ισχύει διαχρονικά ανεξαρτήτως προσώπων ή ιδιοτελών καταστάσεων, υπαρκτών ή φυτευτών. Διότι η Εκκλησία αποτελείται ισομερώς από το τίμιο ράσο και τον λαϊκό ιδρώτα, από τον ιερό κλήρο και τον έντιμο λαό. Και η ανθρώπινη αδυναμία στο τέλος υποτάσσεται στην ένθεη συνείδηση του Ελληνικού Έθνους ή σε διαφορετική περίπτωση θέτει την ανήθικη και ενδοτική της φύση στο περιθώριο. Η Εκκλησία μας δεν χρησιμοποιεί την διαδικασία ενός δημοψηφίσματος στηριγμένη στην πλάνη των καιρών αλλά στην ύπαρξη ενημερωμένων πολιτών.
Σ’ αυτή την συνάφεια θέσεων και αντιλήψεων προξένησε ιδιαίτερο ενδιαφέρον η καταφατική απάντηση του Προέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Α. Αλαβάνου στην πρόταση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου να γίνει δημοψήφισμα αν προταθεί χωρισμός κράτους – Εκκλησίας. Η σχετική φιλολογία σίγουρα δεν προκαλεί εκπλήξεις και δημιουργεί πλήθος αρνητικών συνειρμών για το μέλλον της Πατρίδος. Είναι ιδιαιτέρως προκλητικό να επιζητείται η καταγραφή της λαϊκής γνώμης με αυξημένο υποκριτικό τόνο όταν στο πασίγνωστο ζήτημα των ταυτοτήτων σε ανάλογη κίνηση που είχε εγείρει ο μακαριστός Εθνάρχης Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος υπέρ της αναγραφής του θρησκεύματος με ευρεία λαϊκή αποδοχή οι δυνάμεις πάσης ψευτοπροόδου είχαν αρνηθεί πραξικοπηματικά την επιθυμία σύσσωμου του κλήρου και του λαού. Άρνηση που επέδειξαν και πάλι για την διενέργεια δημοψηφίσματος για τα ζητήματα του αντεθνικού ευρωσυντάγματος και της υπεράσπισης της Μακεδονίας Μας.
Επιπλέον είναι εξόφθαλμα επιλεκτικός ο χρόνος που κινούν τις συζητήσεις για τον χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας, διαδικασία που έχουν ήδη συμφωνήσει οι νεοταξικές πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Σε μια συγκυρία που βάλλεται η Εκκλησία με την ανάδειξη του σκανδάλου της Μονής Βατοπεδίου και την επαπειλούμενη παρόμοια περιπέτεια της Μονής Τοπλού. Η απόπειρα σύνδεσης κοσμικών και υλικών αναζητήσεων μεμονωμένων προσώπων με την συντριπτική πλειοψηφία των ιερωμένων της θεοφόρου και Ελληνόψυχης Ορθοδοξίας μόνο τυχαία και άσχετη με τον εν λόγω χωρισμό δεν είναι.
Ιδιαίτερα μεγάλη είναι η ευθύνη που κουβαλά και στην οποία πρέπει να ανταποκριθεί ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος σχετικά με την παρουσία και τον ανασχετικό ρόλο της Εκκλησίας στις εσωτερικές προκλήσεις της νομιμοποίησης των ομοφυλοφιλικών συμβιώσεων και τις εξωτερικές προκλήσεις των επιβουλών σε βάρος της Μακεδονίας μας από τις σκοπιανές λόγχες του Νεοταξισμού. Προκλήσεις στις οποίες η Εκκλησία, απαλλαγμένη από ζιζάνια, πρέπει να ανταποκριθεί σε κεντρικό επίπεδο και όχι μεμονωμένα.
Ο Ελληνικός λαός επιθυμεί μια δυνατή Εκκλησία, θαρραλέα και παρεμβατική στα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα που απασχολούν την Πατρίδα μας. Μια Εκκλησία που στερεώνει την ένθεη τάξη της ηθικής, ενθαρρύνει τον έμφυτο εθνικισμό του Ελληνισμού και στηρίζει έμπρακτα τον καθημερινό αγώνα της Ελληνικής Οικογένειας. Μια Εκκλησία εθναρχεύουσα σαν αυτή που οραματίστηκε ο Εθνάρχης Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος και επιθυμεί σύσσωμο το Ελληνικό Έθνος και η Εθνική και Κοινωνική Παράταξη είναι εκείνη που δεν φοβάται, αλλά επιζητά τα δημοψηφίσματα.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
http://karachalios-spiros.blogspot.com/
Αν παρατηρήσουμε τον σύγχρονο πολίτη και την σχέση του με το Κράτος, θα διαπιστώσουμε την ύπαρξη των νέων δεδομένων να σχετίζεται με τις σύγχρονες καταναλωτικές ανάγκες, τις διαπροσωπικές σχέσεις και τις μεσολαβητικές απαιτήσεις για την κοινωνική δικαιοσύνη και επιβίωση. Εκείνο το στοιχείο που βάλλεται σήμερα είναι η εθνοφυλετική σύνθεση του λαού και οι προστατευτικοί φορείς στους οποίους προστρέχει ο πολίτης.
Η σύνδεση του Πατριωτισμού με τον Χριστιανισμό και την Εκκλησία, ο σχηματισμός των Εθνών με τους ενιαίους κώδικες γλωσσικών και πολιτισμικών αναφορών, η εμφάνιση των Κρατών ως εκφραστές των Εθνών, ο κορυφαίος πυλώνας της οικογένειας για την διαιώνιση της ανθρώπινης παρουσίας αντιβαίνουν τις κραυγές από τα αριστερά,«δεξιά» και σοσιαλδημοκρατικά φερέφωνα του Νεοταξισμού για την συκοφάντηση του τριπτύχου Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια. Ο ενδοτικός σκοταδισμός για την πτώση του αξιακού μας συστήματος πρέπει να παταχθεί.
Σε μια εποχή που η αντεθνική και απάνθρωπη Νέα Τάξη Πραγμάτων και οι τοπικοί δορυφόροι της επιδιώκουν την εξαχρείωση των ηθών, την ομηρία σε οικονομικά δεσμωτήρια και τον καταναγκαστικό συνωστισμό της ανθρωπότητας κάτω από ένα παγκοσμιοποιημένο, αυταρχικό και υπερεθνικό σκήπτρο, το Ελληνικό Έθνος οφείλει να συνεχίσει να αντλεί πνευματικά εφόδια από τους φορείς του πηγαίου πατριωτικού και θρησκευτικού συναισθήματος. Πρωταγωνιστικό ρόλο μεταξύ αυτών των φορέων κατέχει η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία μας που διδάσκει την αφοσίωση στους κανόνες ήθους, χρέους και τιμής απέναντι στον Θεό και την Πατρίδα.
Στην Πατρίδα μας ο Θρησκευτικός Παράγοντας πάντοτε ασκούσε ύψιστη επιρροή στον λαό και έδινε λύσεις και διεξόδους στην πνευματική ερήμωση και τους εξωτερικούς κινδύνους. Υπέρ βωμών και εστιών στην Παλαιά Ελληνική Θρησκεία. Υπέρ πίστεως και πατρίδος στην Ελληνοορθοδοξία. Από την μια πλευρά με το Ευαγγέλιο και το Λόγο της Αγάπης υπέρ Θεού και από την άλλη με την αυτοθυσία και το όπλο καθαγιασμένο υπέρ Πατρίδος.
Αυτή η πραγματικότητα ισχύει διαχρονικά ανεξαρτήτως προσώπων ή ιδιοτελών καταστάσεων, υπαρκτών ή φυτευτών. Διότι η Εκκλησία αποτελείται ισομερώς από το τίμιο ράσο και τον λαϊκό ιδρώτα, από τον ιερό κλήρο και τον έντιμο λαό. Και η ανθρώπινη αδυναμία στο τέλος υποτάσσεται στην ένθεη συνείδηση του Ελληνικού Έθνους ή σε διαφορετική περίπτωση θέτει την ανήθικη και ενδοτική της φύση στο περιθώριο. Η Εκκλησία μας δεν χρησιμοποιεί την διαδικασία ενός δημοψηφίσματος στηριγμένη στην πλάνη των καιρών αλλά στην ύπαρξη ενημερωμένων πολιτών.
Σ’ αυτή την συνάφεια θέσεων και αντιλήψεων προξένησε ιδιαίτερο ενδιαφέρον η καταφατική απάντηση του Προέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Α. Αλαβάνου στην πρόταση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου να γίνει δημοψήφισμα αν προταθεί χωρισμός κράτους – Εκκλησίας. Η σχετική φιλολογία σίγουρα δεν προκαλεί εκπλήξεις και δημιουργεί πλήθος αρνητικών συνειρμών για το μέλλον της Πατρίδος. Είναι ιδιαιτέρως προκλητικό να επιζητείται η καταγραφή της λαϊκής γνώμης με αυξημένο υποκριτικό τόνο όταν στο πασίγνωστο ζήτημα των ταυτοτήτων σε ανάλογη κίνηση που είχε εγείρει ο μακαριστός Εθνάρχης Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος υπέρ της αναγραφής του θρησκεύματος με ευρεία λαϊκή αποδοχή οι δυνάμεις πάσης ψευτοπροόδου είχαν αρνηθεί πραξικοπηματικά την επιθυμία σύσσωμου του κλήρου και του λαού. Άρνηση που επέδειξαν και πάλι για την διενέργεια δημοψηφίσματος για τα ζητήματα του αντεθνικού ευρωσυντάγματος και της υπεράσπισης της Μακεδονίας Μας.
Επιπλέον είναι εξόφθαλμα επιλεκτικός ο χρόνος που κινούν τις συζητήσεις για τον χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας, διαδικασία που έχουν ήδη συμφωνήσει οι νεοταξικές πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Σε μια συγκυρία που βάλλεται η Εκκλησία με την ανάδειξη του σκανδάλου της Μονής Βατοπεδίου και την επαπειλούμενη παρόμοια περιπέτεια της Μονής Τοπλού. Η απόπειρα σύνδεσης κοσμικών και υλικών αναζητήσεων μεμονωμένων προσώπων με την συντριπτική πλειοψηφία των ιερωμένων της θεοφόρου και Ελληνόψυχης Ορθοδοξίας μόνο τυχαία και άσχετη με τον εν λόγω χωρισμό δεν είναι.
Ιδιαίτερα μεγάλη είναι η ευθύνη που κουβαλά και στην οποία πρέπει να ανταποκριθεί ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος σχετικά με την παρουσία και τον ανασχετικό ρόλο της Εκκλησίας στις εσωτερικές προκλήσεις της νομιμοποίησης των ομοφυλοφιλικών συμβιώσεων και τις εξωτερικές προκλήσεις των επιβουλών σε βάρος της Μακεδονίας μας από τις σκοπιανές λόγχες του Νεοταξισμού. Προκλήσεις στις οποίες η Εκκλησία, απαλλαγμένη από ζιζάνια, πρέπει να ανταποκριθεί σε κεντρικό επίπεδο και όχι μεμονωμένα.
Ο Ελληνικός λαός επιθυμεί μια δυνατή Εκκλησία, θαρραλέα και παρεμβατική στα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα που απασχολούν την Πατρίδα μας. Μια Εκκλησία που στερεώνει την ένθεη τάξη της ηθικής, ενθαρρύνει τον έμφυτο εθνικισμό του Ελληνισμού και στηρίζει έμπρακτα τον καθημερινό αγώνα της Ελληνικής Οικογένειας. Μια Εκκλησία εθναρχεύουσα σαν αυτή που οραματίστηκε ο Εθνάρχης Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος και επιθυμεί σύσσωμο το Ελληνικό Έθνος και η Εθνική και Κοινωνική Παράταξη είναι εκείνη που δεν φοβάται, αλλά επιζητά τα δημοψηφίσματα.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
http://karachalios-spiros.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου