ΕΘΝΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟ ΑΙΣΘΗΜΑ

ΑΘΗΝΑ 17-1-2012.

Η πορεία του τρόμου για την πατρίδα μας συνεχίζεται δίχως ορατή ένδειξη αναστροφής και τερματισμού. Οι πολιτικοί εκτελεστές της ζωής μας δεν έχουν άλλωστε καμία ηθική αναστολή και καμία απολύτως επαφή με το λαϊκό αισθητήριο και τη δυστυχία που εξαπλώνεται στην ελληνική κοινωνία. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η αποστολή που έχουν αναλάβει για την απορύθμιση της κοινωνίας και την εξαθλίωση των Ελλήνων. Αλλά όταν η πολιτική που εφαρμόζεται είναι ξένο γράμμα προαποφασισμένο και δοσμένο σε ανθρώπους με αλλοτριωμένη συνείδηση, τότε οι πράξεις της Πολιτείας δεν έχουν μήτε σωφροσύνη μήτε εθνική πρόνοια μήτε ευλογία Θεού.

Δύο καρπούζια δεν χωράνε σε μια μασχάλη κατά πως λέει ο σοφός λαός μας. Οι δε αποφάσεις που λαμβάνονται ακόμη και από ανθρώπους με συναίσθηση εθνικής ευθύνης και σοφία είναι ανολοκλήρωτες εάν δεν συνοδεύουν τον Εθνικό Ηγέτη στο δρόμο του καθήκοντος ικανοί σύμβουλοι και άρρηκτος δεσμός ανάμεσα σ’ εκείνον και το λαϊκό αίσθημα. Όταν όμως ο πολιτικός ανεβάσει στη ζυγαριά της συνείδησης τον ξένο αφέντη και τον λαό στον οποίο υποτίθεται πως ανήκει, γιατί κι αυτό δεν ισχύει πολλές φορές, τότε ο πολίτης είναι από χέρι καμένος. Οι ανάγκες του και τα πραγματικά προβλήματα θα καούν στη φλόγα του δωσιλογισμού από ανθρώπους που δεν έχουν έρθει για να τα λύσουν.

Ο πραγματικός λοιπόν Εθνικός Ηγέτης μας πρέπει να έχει απαραιτήτως δύο μεγάλα και σημαντικά προτερήματα. Πρέπει να διαθέτει καθαρή και γενναία ελληνική καρδιά, ικανή να ακολουθεί την ορμή του χειμάρρου που αναβλύζει το Ελληνικό Αίμα στις φλέβες του. Να ανήκει στη φυλή του μα και να μελετάει τους πόθους και τα δίκια της κάθε ώρα και στιγμή ως μέτοχος της κοινωνίας. Να τα έχει νοιώσει στο πετσί του. Και το άλλο προτέρημα που πρέπει να έχει ο Ηγέτης του Ελληνικού Έθνους είναι να χειρίζεται ταυτόχρονα με το μυαλό του σοφού και την γλώσσα του ρήτορα το αυτί του στοργικού πατέρα. Και ο πατέρας οφείλει πάντα να ενημερώνεται για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το παιδί και από το ίδιο αλλά και από ανθρώπους που έχουν επιφορτιστεί με τη φροντίδα του.

Τα προτερήματα αυτά δεν είναι ζητήματα «δημοκρατικών» κανόνων αλλά εθνικών προτεραιοτήτων και κοινωνικών ευαισθησιών. Φτάνει ο Ηγέτης να μην βρίσκεται απομονωμένος μέσα στη γυάλα της ματαιοδοξίας, της παντογνωσίας και της εξάρτησης. Να κατεβαίνει συχνά στο πεζοδρόμιο με το παράστημα ορθό και να ακούει τα αιτήματα του λαού. Είναι σίγουρο ότι θα εισπράξει τον αέρα της ελευθερίας που αποπνέει το πηγαίο λαϊκό αίσθημα και θα αποκτήσει πρόσθετη γνώση και δύναμη για να δώσει τη μάχη της εθνικής ισχυροποίησης κερδίζοντας όχι μόνο τη θέληση μα και την καρδιά του λαού του. Ένας λαός που θα δώσει και την ψυχή του για τον Πατέρα Ηγέτη που δίνει και τη ζωή του για την μεγαλοσύνη της εθνικής κοινότητας.

Και ύστερα, όταν πια ο Ηγέτης δεθεί με το ακατάλυτο νήμα που συνθέτουν η Πίστη και η Εμπιστοσύνη της κοινωνίας, τότε θα πρέπει να εξακολουθήσει να εξασκεί την ακοή του μέσα από την επαφή με συμμαχητές έμπειρους, αδιάφθορους και το ίδιο πιστούς στο τρανό Γένος των Ελλήνων. Να είναι ικανός να εμβαθύνει πάντοτε στην έννοια της συλλογικής δράσης και της συλλογικής ευθύνης.

Να μην αφομοιώνεται ωστόσο και να μην περιμένει στρατηγικές και σκέψεις άλλων για να αποκτήσει δικό του εθνικό και λαϊκό σχέδιο. Να διαθέτει πυγμή και να κρατάει ο ίδιος την τελική απόφαση. Αλλά να εξετάζει τα ζητήματα της Φυλής σφαιρικά και δίχως μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Και για να το πετύχει αυτό, για να καλύπτει και τα μέσα και τα έξω από τα όρια της χώρας και για να ασχολείται με τα πρέποντα και σημαντικά που είναι πολλά και χρειαζούμενα, πρέπει να ακούει γνώμες και προτροπές αντίστοιχα επαρκείς και χρειαζούμενες.

Σήμερα τι βλέπουμε γύρω μας; Σκάνδαλα, ξεπουλήματα, προδοσίες, έγνοιες ποταπές για κομματικές καρέκλες ανάμεσα σε πολιτικάντηδες που δεν γνωρίζουν το Ελληνικό Έθνος και αδιαφορούν για τους ανθρώπους του, αφού ήρθαν ξένοι ανάμεσά τους για να τους εξοντώσουν με σκληρές καρδιές και κλειστά αυτιά. Και έχουμε έναν λαό που είναι φτωχός, λιμοκτονεί, χάνει πατρίδα, χάνει σπίτι και αγαπημένα του πρόσωπα δίχως κανείς να τον ακούει.

Αλλά για τον Ελληνικό Εθνικοκοινωνισμό το Έθνος δεν προσφέρεται για πειράματα αφού είναι το εργαστήριο σωστών και συλλογικών έργων για την ανάπτυξη και την προκοπή της Ελληνικής Φυλής. Γιατί όπως είχε πει πολύ σωστά ο Ονάσανδρος «η γνώμη ενός μόνον άνδρα, χωρίς την υποστήριξη άλλων, περιορίζεται στα όσα μπορεί ο ίδιος να αντιληφθεί, ενώ ό,τι αποφασίζεται με τη συγκατάθεση των άλλων, έχει περισσότερες εγγυήσεις ότι δεν είναι λανθασμένο. Για τον Ελληνικό Εθνικοκοινωνισμό ο Εθνικός Ηγέτης πρέπει να διατηρεί την επαφή με το λαϊκό αίσθημα και να λαμβάνει κατόπιν μονάχος του την σωστή απόφαση κατά πως υπαγορεύει η ατομική του εθνική συνείδηση.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
http://ethnikistikosagwn.blogspot.com
http://karachalios-spiros.blogspot.com