ΑΠ-ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ

ΑΘΗΝΑ 20-12-2007.

Ορισμένα ζητήματα σ’ αυτό τον τόπο θαρρείς πως δεν πρέπει να επιλυθούν επ’ ουδενί τρόπο. Νομίζεις ότι αποτελούν ναρκοθετημένο πεδίο που ο κάθε εξουσιοθήρας αυτής της ταλαιπωρημένης Πατρίδος παραχωρεί τα δικαιώματα της ιχνηλατήσεώς του στον επόμενο συνδαιτυμόνα και εκλεκτό του Παγκόσμιου Συστήματος Εξουσίας. Και το κυριότερο, αυτή η αίσθηση δεν αργεί να μετατραπεί σε στερεή πεποίθηση.

Βέβαια ουδείς αποτολμά να κάνει ρομαντικές σκέψεις για την βούληση και την πολιτική αυτονομία της εγχώριας Καθεστηκυίας Τάξεως. Γνωρίζουμε πολύ καλά τον ρόλο των Διεθνών Παροχέων του εξουσιαστικού δαχτυλιδιού στους «τυχερούς» της πολιτικής κονίστρας και την συνεπικουρία των επίσης δοτών μεγαλομεντόρων της πολυποίκιλης προπαγάνδας(γνωστά και ως μεγάλα Μ.Μ.Ε). Αυτούς που νυχθημερόν «μοχθούν» προκειμένου να μας πείσουν ποιο «μεγάλο» κόμμα και ποιοι βολευτές θα μας λύσουν τα προβλήματα. Τα δικά μας και της Πατρίδος. Γιατί αν παύσει να υπάρχει ο μέγιστος οίκος που τον λένε Πατρίδα, να είστε σίγουροι ότι κι εμείς θα ακολουθήσουμε την τύχη της. Μην σας πείθουν τα παραμύθια των διαφόρων νεοταξικών και παχυλά αργυρώνητων ομάδων που κόπτονται για τα δικαιώματα των πάντων πλην Ελλήνων! Η Πτώση της Πατρίδος θα επιφέρει την έκθεση του λαού σε κάθε είδους κίνδυνο με απρόβλεπτες συνέπειες και δεσμά. Είτε διά της στερήσεως της φυσικής ελευθερίας είτε διά της επιβολής οικονομικού ελέγχου είτε άλλως πως χειρότερα.

Δεν αυταπατόμαστε λοιπόν για τις προθέσεις των ταγών μας. Δικαιούμαστε ωστόσο και οφείλουμε να απαιτούμε την παράθεση της ευθείας πραγματικότητας σε θέματα που άπτονται του εθνικού και εργασιακού περιβάλλοντος που πρόκειται να διαμορφωθεί και να επηρεάσει τις ζωές μας. Ενίοτε και την Ελληνικότητα των εδαφικών, ιστορικών και ατομικών αξιών μας. Ουδείς δικαιούται να παίζει με την ακεραιότητα της Πατρίδος. Αλλά και ουδείς δύναται να εμπαίζει την Ελληνική Εργατική Τάξη παίζοντας διαφόρου είδους οικονομικά παιχνίδια στην πλάτη της.

Τα προβλήματα όμως της αμφισβητήσεως των Ελληνικών Δικαίων υφίστανται γιατί οι διάφοροι άρχοντες των θολών δαχτυλιδιών και των δοτών πλην ανέξοδων παρασήμων όταν συμβάλλονται με τους αληθινούς και σκοτεινούς ηγέτες αυτού του κόσμου φροντίζουν να ξεφορτωθούν τα «περιττά» βάρη που τυχόν τους στερήσουν τους ποθητούς θώκους. Κι ας λέγονται Έλληνες αυτά τα «βάρη».

Τώρα εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί κάποιοι δεν θέλουν τους Έλληνες οικονομικά και εργασιακά αδέσμευτους. Τώρα μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί τα εργατικά και ασφαλιστικά δικαιώματα και η επισφάλειά τους μπορούν να υπονομεύσουν την ενότητα και ενεργητικότητα του Ελληνικού λαού. Και γιατί η ασφάλιση των εργαζομένων και η Εθνική Ασφάλεια σχετίζονται μεταξύ τους. Αλλά και γιατί το Συνταξιοδοτικό και το Σκοπιανό παρέα μπορούν άνετα να ανατρέψουν την όποια Κυβέρνηση θελήσει να αγνοήσει την βούληση των Ελλήνων. Όταν η Ελλάς βάλλεται πανταχόθεν, είναι απολύτως φυσιολογικό να χρειάζεται τον συγχρωτισμό κινήσεων των τέκνων της. Αν όμως η ανέχεια, η ανεργία και η ανασφάλεια για την απονομή σύνταξης και γενικότερα κατοχύρωσης των δικαιωμάτων των παραγωγικών δυνάμεων που στηρίζουν το Κράτος μας πρυτανεύουν παρά φύση προς δόξα των πάσης φύσεως μισελληνικών και μισάνθρωπων υπάρξεων που καταδυναστεύουν τις ζωές μας, μπορούμε με απλή επίκληση στην κοινή λογική να αντιληφθούμε πως και γιατί επιθυμούν να διατηρήσουν τους Έλληνες δέσμιους δυσάρεστων και ατέρμονων αδιεξόδων.

Όταν ο εργαζόμενος απασχολείται με εξαντλητικά ωράρια και αναλώνεται στην ανεύρεση πρόσφορων λύσεων, οικονομικού κυρίως περιεχομένου, προκειμένου να αναθρέψει τα παιδιά του και να ανταποκριθεί στις οικογενειακές υποχρεώσεις, η δυνατότητα ενασχολήσεώς του με οποιονδήποτε άλλο προβληματισμό, λιγότερης ή περισσότερης ζωτικότητας, κάμπτεται και περιστέλλεται. Ένας εργαζόμενος που μοχθεί άδολα για την Πατρίδα και το μόνο που αξιώνει είναι η κάλυψη των απολαβών και των αναγνωρισμένων έως σήμερα δικαιωμάτων του από το Κράτος που ο ίδιος συντηρεί από τους φόρους και το υστέρημά του και αντικρίζει αντί αυτού τού αυτονόητου ζητούμενου την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, δηλαδή του δικού του προϊόντος, αυτοδίκαια αισθάνεται εγκαταλελειμμένος και εξαπατημένος. Πιστεύει, κι όχι άδικα, ότι προδίδεται από μια Ιερή Οντότητα που έχει ταχθεί να τον προστατεύει την ίδια στιγμή που εκείνος την υπηρετεί πιστά και αγόγγυστα. Γνωρίζει ότι η Ιερότητα της Πατρίδος είναι δεδομένη και ακατάρριπτη. Αισθάνεται όμως και βλέπει ότι τα άγια έχουν παραδοθεί τοις κυσί, εν προκειμένω τοις πλέον ανόμοις κυσί.

Είναι κατά την άποψή μου μέγιστη ύβρις και ανέντιμος πολιτικός κανιβαλισμός η αφαίμαξη των οικογενειακών πόρων και της καταληκτικής στιγμής ενός εκάστου εξ ημών. Πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που οι καταληστευθέντες πόροι μετατρέπονται σε τεραστίων διαστάσεων άκοπα περιουσιακά στοιχεία. Εκεί που η ανθρώπινη οργή ξεχειλίζει είναι όταν οι αρμόδιοι για την εξυγίανση του κοινωνικού ζητήματος φορείς μετατρέπονται και αναδεικνύονται σε μέρος του προβλήματος. Όταν οι φρουροί της πολιτειακής και κοινωνικής ομαλότητας δίνουν το σύνθημα για την εξαχρείωση ηθών και ισορροπιών. Είναι αυτό που λέμε συχνά: ποιος θα μάς σώσει από τους σωτήρες! Η ίδια γάγγραινα που λυμαίνεται το Υπουργείο Απασχόλησης.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ

ΗΛ/ΚΕΣ Δ/ΝΣΕΙΣ: http://karachalios-spiros.blogspot.com

http://polapopsis.blogspot.com