ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ. ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΟΣ.
ΑΘΗΝΑ 3-3-2009.
Θλίψη, οργή, διάθεση αμφισβήτησης και ανατροπής είναι τα συναισθήματα που προκαλούν οι συγκρίσεις εποχών, γεγονότων, πολιτικών αντιλήψεων, πατριωτικής πίστης και σκοπιμοτήτων που παρατηρούνται σε διαφορετικές αν και αρκετά κοντινές χρονικά πολιτικές συγκυρίες. Το Ελληνικό Έθνος έχει ασφαλώς διέλθει πληθώρα προκλήσεων και αρνητικών παρεμβάσεων που τέθηκαν τόσο από εξωτερικούς εχθρούς όσο και από εσωτερικούς μηδενιστές και ολετήρες.
Έχουν περάσει τριάντα πέντε χρόνια από τότε που μας είπανε ότι αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία. Κι όμως, ποτέ δεν εμπεδώθηκε η λαϊκή κυριαρχία και δεν αποσοβήθηκαν οι κίνδυνοι για την εθνική μας ακεραιότητα. Οι πολιτικές της λιτότητας παγιώθηκαν σε βάρος των οικονομικών αντοχών των πολιτών, η διαφθορά πολιτικών και δημόσιων προσώπων έδωσε περαιτέρω διαστάσεις στις κοινωνικές αδικίες και ανισότητες, η εργασία και η ασφάλεια των Ελλήνων προσπερνιούνται
από τις ανοχές στους λαθρομετανάστες και την εγκληματικότητα αντίστοιχα και οι διεκδικήσεις σε βάρος της ελληνικής γης συνεχίζονται.
Αλλά γιατί άραγε απορούμε για τις δυσνόητες και μειοδοτικές πολιτικές που ακολουθούν οι ταγοί μας και δεν απορούμε για τις λαϊκές επιλογές απέναντι σε πρόσωπα που αναμένουμε να μας πληγώσουν; Γιατί ο Ελληνικός λαός επί τρεις και παραπάνω δεκαετίες ανανεώνει τα κληρονομικά σχήματα των παλαιοκομματικών τάσεων του φιλελευθερισμού χωρίς να υφίστανται λαϊκές ελευθερίες, του σοσιαλισμού χωρίς να εφαρμόζεται στην πράξη κοινωνική δικαιοσύνη και της Αριστεράς που ευαγγελίζεται εργατικά δίκαια με διεθνιστικές αγκυλώσεις και αντεθνικές επιλογές; Γιατί κάποιοι θέλουν να ξεχαστούν οι ανιδιοτελείς πολιτικές πράξεις και προσωπικότητες και εμείς ως λαός τους το επιτρέπουμε;
Αμείλικτα γιατί σε μια Πατρίδα που επιβίωσε, μεγαλούργησε και δοξάστηκε χάρη στους θυσιαστικούς αγώνες των Πατέρων μας, τα ανυπέρβλητα πολιτισμικά επιτεύγματα και την ανιδιοτελή Πίστη στα Εθνικά Ιδεώδη και την Φυλετική Συνείδηση. Σήμερα όμως κάποιοι θέλουν τους Έλληνες δέσμιους στον φαύλο κύκλο μιας φθαρμένης Νεοταξικής Καθεστηκυίας Τάξεως μέσα από τους ελεγχόμενους μηχανισμούς παραπληροφόρησης σε μια ασταμάτητη διαδικασία πτώσης που απειλεί να συμπαρασύρει έναν ολόκληρο λαό. Μια κατρακύλα που μόνο η Εθνικιστική Παράταξη αντιλαμβάνεται και επισημαίνει σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο με την αναγκαιότητα της αλλαγής καθεστωτικής νοοτροπίας.
Και όμως το Ελληνικό Έθνος έχουν κοσμήσει με την παρουσία τους στα πεδία των πολεμικών και των πολιτικών αγώνων προσωπικότητες που επιδίωξαν την επίτευξη τόσο της εθνικής αυθυπαρξίας όσο και της ελευθερίας έκφρασης και διακίνησης πολιτικών ιδεών. Μόνον που επιδιώχθηκε από τους τυμβωρύχους του Συστήματος να ξεχαστούν. Και πρώτος λησμονημένος υπήρξε ο σταυραετός του Μαχαιρά Γρηγόρης Αυξεντίου. Ένας γνήσιος μαχητής του Κυπριακού Ελληνισμού που αγωνίστηκε δίπλα στον Γρίβα Διγενή όχι για την Ανεξαρτησία της Κύπρου και την μελλοντική τουρκοποίησή της, αλλά για την Ελευθερία και την Ένωση της Μεγαλονήσου Μας με την Μητέρα Ελλάδα. Κυνηγήθηκε από τους Εγγλέζους κατακτητές που ακόμα έχουν βάσεις στο Νησί, προδόθηκε από βολεμένους ενδοτικούς και κάηκε ζωντανός μέσα στο κρησφύγετό του από τους κατακτητές στο όνομα όλων των Κυπρίων και με το όνομα της Ελλάδος στα χείλη. Και το έπραξε όχι για την επίτευξη κάποιου συμβιβαστικού νεοταξικού σχεδίου δήθεν επίλυσης και πραγματικής συνδιοίκησης ούτε υπέρ των υποστηρικτών της ομοσπονδίας, αλλά για να καταστούν οι Κύπριοι κύριοι των τυχών και του Ελληνισμού τους μέσα από μια πολιτική διοίκηση που θα τους εκφράζει.
Άλλος ένας λησμονημένος αγωνιστής του Ελληνικού Εθνικισμού που αγωνίστηκε στο πολιτικό πεδίο και έπεσε νεκρός για τις ιδέες του σε καιρό μιας ταραγμένης ειρήνης είναι ο Έλληνας φοιτητής της Ιταλίας Μιχάλης Μάντακας. Ο Μίκης όπως τον ξέρουν οι φίλοι του και όπως τον μάθαμε οι νεότεροι μέσα από αφηγήσεις των ταραγμένων χρόνων. Το μεγάλο «σφάλμα» του νέου αυτού ανδρός που χάθηκε στα 21 χρόνια του στις 28 Φεβρουαρίου 1975 από τις σφαίρες του Διεθνισμού ήταν μόνον ένα και αρκετό έως και επικίνδυνο για τις δυνάμεις της Αριστεράς που επιδιώκουν το μονοπώλιο ελέγχου των λαϊκών μαζών. Ήταν υπερήφανος Εθνικιστής. Άνηκε δηλαδή μονάχα στον λαό του Έθνους που τον γέννησε και αγωνιζόταν για τα συμφέροντά του, για την αυτοσυντηρησία του, την υπεράσπιση της εθνικής του ταυτότητας, το δικαίωμα στην εθνική γνώση και κυριαρχία, την εμπέδωση ρηξικέλευθου λόγου. Αυτό που μπορούμε να εκφράσουμε ως ριζοσπαστικό Πατριωτισμό, Εθνικισμό και Εθνικό Κοινωνισμό.
Ο Εθνικισμός όμως είναι η μόνη ιδεολογία που γεννήθηκε και ανδρώθηκε μέσα από την καθημερινότητα των λαών. Δεν αποτελεί το απαύγασμα κάποιων νοσηρών σκέψεων σε κάποια σκοτεινά κέντρα λήψεως αποφάσεων, αλλά το σύνολο των πολιτικών κανόνων και των ιδεολογικών αρχών που διαμορφώνουν την κυρίαρχη μορφή του Έθνους και το πρότυπο του ηρωικού τρόπου ζωής μέσα από την σκληρή εργασία και την επαφή με την Γη των Προγόνων. Η συνειδητή εργασία του πολίτη και η οικογενειακή ευημερία είναι το προϊόν μιας Εθνικιστικής Διακυβέρνησης που στηρίζεται στην ανταποδοτικότητα και την Κοινωνική Δικαιοσύνη, η δε υπεράσπιση του Κράτους διαμορφώνεται σε προσωπική υπόθεση του πολίτη της Εθνικής Κοινότητας. Το Ελληνικό Έθνος και η Εθνικιστική Παράταξη τιμούν πάντοτε τους μεγάλους Έλληνες σαν τον Αυξεντίου και τον Μάντακα που χαράσσουν τα ολόχρυσα βήματα του Νέου Ελληνισμού.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
ΜΕΛΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΛΑ. Ο. Σ
http://karachalios-spiros.blogspot.com/
http://ethnapopsis.blogspot.com/
Έχουν περάσει τριάντα πέντε χρόνια από τότε που μας είπανε ότι αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία. Κι όμως, ποτέ δεν εμπεδώθηκε η λαϊκή κυριαρχία και δεν αποσοβήθηκαν οι κίνδυνοι για την εθνική μας ακεραιότητα. Οι πολιτικές της λιτότητας παγιώθηκαν σε βάρος των οικονομικών αντοχών των πολιτών, η διαφθορά πολιτικών και δημόσιων προσώπων έδωσε περαιτέρω διαστάσεις στις κοινωνικές αδικίες και ανισότητες, η εργασία και η ασφάλεια των Ελλήνων προσπερνιούνται
από τις ανοχές στους λαθρομετανάστες και την εγκληματικότητα αντίστοιχα και οι διεκδικήσεις σε βάρος της ελληνικής γης συνεχίζονται.Αλλά γιατί άραγε απορούμε για τις δυσνόητες και μειοδοτικές πολιτικές που ακολουθούν οι ταγοί μας και δεν απορούμε για τις λαϊκές επιλογές απέναντι σε πρόσωπα που αναμένουμε να μας πληγώσουν; Γιατί ο Ελληνικός λαός επί τρεις και παραπάνω δεκαετίες ανανεώνει τα κληρονομικά σχήματα των παλαιοκομματικών τάσεων του φιλελευθερισμού χωρίς να υφίστανται λαϊκές ελευθερίες, του σοσιαλισμού χωρίς να εφαρμόζεται στην πράξη κοινωνική δικαιοσύνη και της Αριστεράς που ευαγγελίζεται εργατικά δίκαια με διεθνιστικές αγκυλώσεις και αντεθνικές επιλογές; Γιατί κάποιοι θέλουν να ξεχαστούν οι ανιδιοτελείς πολιτικές πράξεις και προσωπικότητες και εμείς ως λαός τους το επιτρέπουμε;
Αμείλικτα γιατί σε μια Πατρίδα που επιβίωσε, μεγαλούργησε και δοξάστηκε χάρη στους θυσιαστικούς αγώνες των Πατέρων μας, τα ανυπέρβλητα πολιτισμικά επιτεύγματα και την ανιδιοτελή Πίστη στα Εθνικά Ιδεώδη και την Φυλετική Συνείδηση. Σήμερα όμως κάποιοι θέλουν τους Έλληνες δέσμιους στον φαύλο κύκλο μιας φθαρμένης Νεοταξικής Καθεστηκυίας Τάξεως μέσα από τους ελεγχόμενους μηχανισμούς παραπληροφόρησης σε μια ασταμάτητη διαδικασία πτώσης που απειλεί να συμπαρασύρει έναν ολόκληρο λαό. Μια κατρακύλα που μόνο η Εθνικιστική Παράταξη αντιλαμβάνεται και επισημαίνει σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο με την αναγκαιότητα της αλλαγής καθεστωτικής νοοτροπίας.
Και όμως το Ελληνικό Έθνος έχουν κοσμήσει με την παρουσία τους στα πεδία των πολεμικών και των πολιτικών αγώνων προσωπικότητες που επιδίωξαν την επίτευξη τόσο της εθνικής αυθυπαρξίας όσο και της ελευθερίας έκφρασης και διακίνησης πολιτικών ιδεών. Μόνον που επιδιώχθηκε από τους τυμβωρύχους του Συστήματος να ξεχαστούν. Και πρώτος λησμονημένος υπήρξε ο σταυραετός του Μαχαιρά Γρηγόρης Αυξεντίου. Ένας γνήσιος μαχητής του Κυπριακού Ελληνισμού που αγωνίστηκε δίπλα στον Γρίβα Διγενή όχι για την Ανεξαρτησία της Κύπρου και την μελλοντική τουρκοποίησή της, αλλά για την Ελευθερία και την Ένωση της Μεγαλονήσου Μας με την Μητέρα Ελλάδα. Κυνηγήθηκε από τους Εγγλέζους κατακτητές που ακόμα έχουν βάσεις στο Νησί, προδόθηκε από βολεμένους ενδοτικούς και κάηκε ζωντανός μέσα στο κρησφύγετό του από τους κατακτητές στο όνομα όλων των Κυπρίων και με το όνομα της Ελλάδος στα χείλη. Και το έπραξε όχι για την επίτευξη κάποιου συμβιβαστικού νεοταξικού σχεδίου δήθεν επίλυσης και πραγματικής συνδιοίκησης ούτε υπέρ των υποστηρικτών της ομοσπονδίας, αλλά για να καταστούν οι Κύπριοι κύριοι των τυχών και του Ελληνισμού τους μέσα από μια πολιτική διοίκηση που θα τους εκφράζει.
Άλλος ένας λησμονημένος αγωνιστής του Ελληνικού Εθνικισμού που αγωνίστηκε στο πολιτικό πεδίο και έπεσε νεκρός για τις ιδέες του σε καιρό μιας ταραγμένης ειρήνης είναι ο Έλληνας φοιτητής της Ιταλίας Μιχάλης Μάντακας. Ο Μίκης όπως τον ξέρουν οι φίλοι του και όπως τον μάθαμε οι νεότεροι μέσα από αφηγήσεις των ταραγμένων χρόνων. Το μεγάλο «σφάλμα» του νέου αυτού ανδρός που χάθηκε στα 21 χρόνια του στις 28 Φεβρουαρίου 1975 από τις σφαίρες του Διεθνισμού ήταν μόνον ένα και αρκετό έως και επικίνδυνο για τις δυνάμεις της Αριστεράς που επιδιώκουν το μονοπώλιο ελέγχου των λαϊκών μαζών. Ήταν υπερήφανος Εθνικιστής. Άνηκε δηλαδή μονάχα στον λαό του Έθνους που τον γέννησε και αγωνιζόταν για τα συμφέροντά του, για την αυτοσυντηρησία του, την υπεράσπιση της εθνικής του ταυτότητας, το δικαίωμα στην εθνική γνώση και κυριαρχία, την εμπέδωση ρηξικέλευθου λόγου. Αυτό που μπορούμε να εκφράσουμε ως ριζοσπαστικό Πατριωτισμό, Εθνικισμό και Εθνικό Κοινωνισμό.
Ο Εθνικισμός όμως είναι η μόνη ιδεολογία που γεννήθηκε και ανδρώθηκε μέσα από την καθημερινότητα των λαών. Δεν αποτελεί το απαύγασμα κάποιων νοσηρών σκέψεων σε κάποια σκοτεινά κέντρα λήψεως αποφάσεων, αλλά το σύνολο των πολιτικών κανόνων και των ιδεολογικών αρχών που διαμορφώνουν την κυρίαρχη μορφή του Έθνους και το πρότυπο του ηρωικού τρόπου ζωής μέσα από την σκληρή εργασία και την επαφή με την Γη των Προγόνων. Η συνειδητή εργασία του πολίτη και η οικογενειακή ευημερία είναι το προϊόν μιας Εθνικιστικής Διακυβέρνησης που στηρίζεται στην ανταποδοτικότητα και την Κοινωνική Δικαιοσύνη, η δε υπεράσπιση του Κράτους διαμορφώνεται σε προσωπική υπόθεση του πολίτη της Εθνικής Κοινότητας. Το Ελληνικό Έθνος και η Εθνικιστική Παράταξη τιμούν πάντοτε τους μεγάλους Έλληνες σαν τον Αυξεντίου και τον Μάντακα που χαράσσουν τα ολόχρυσα βήματα του Νέου Ελληνισμού.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
ΜΕΛΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΛΑ. Ο. Σ
http://karachalios-spiros.blogspot.com/
http://ethnapopsis.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου