ΠΕΡΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

ΑΘΗΝΑ 2-11-2011.

Η σημερινή πολιτική κατάσταση της Ελλάδος είναι η τυπική εικόνα θνησιγενούς κράτους που ακολουθεί την προδιαγεγραμμένη πορεία προτεκτοράτου. Κράτος που έχει στερηθεί εσόδων, γης, λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής πολιτικής διοίκησης. Καμία χώρα δεν μπορεί να ασκήσει σοβαρό πολιτικό έργο για την Πατρίδα και για το λαό της αν δεν υπερασπίζει το γεωπολιτικό της πλεονέκτημα και δεν επενδύει τις ενέργειες και το μέλλον της σ’ αυτό.

Για να ασκηθεί σοβαρή εθνική και κοινωνική πολιτική πρέπει το κράτος να εφαρμόσει τους κανόνες της γεωπολιτικής που επιβάλουν μια σταθερή και σαφώς προσδιορισμένη σχέση ανάμεσα στους βασικούς παράγοντες της εθνικής του ζωής και τους αντίστοιχους στόχους που έχουν τεθεί. Με κυριότερο στόχο την αυθυπαρξία και την ανάπτυξη των χαρακτηριστικών Δυνάμεως της Εθνικής Κοινότητος. Γιατί στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο ειδών κράτη. Αυτά που ασκούν γεωπολιτική επιρροή και διαμορφώνουν πολιτικές συμπεριφορές. Και από την άλλη αυτά τα κράτη που στεγάζονται κάτω από τους δυνατούς και υποτάσσονται στις δικές τους συμπεριφορές, εκποιώντας στην κυριολεξία τον εαυτό τους.

Η δυνατότητα επιβολής και η άσκηση πολιτικής επιρροής χτίζεται με βάση τις παραμέτρους του χώρου, του λαού και της εθνικής κυριαρχίας. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος εκείνο που θέλει να ισχυρίζεται ότι διαθέτει τη δυνατότητα να αξιοποιήσει τον γεωφυσικό του πλούτο είναι μονάχα εκείνο που διαθέτει ακηδεμόνευτη πολιτική διοίκηση, συμπαγή και ομοιογενή λαϊκή βάση και ευρεία αντίληψη της γεωφυσικής πραγματικότητας δίχως στενά κρατικά όρια. Είναι απαραίτητο ένα γερό και ζωντανό έθνος να διαθέτει μια ικανή αφετηρία γεωφυσικού πλεονεκτήματος παράλληλα με την έμφυτη διάθεση που έχει κάθε λαός και κάθε άνθρωπος να διακριθεί και να υπερισχύσει απέναντι στους άλλους. Σε διαφορετική περίπτωση η έλλειψη αυτού του πλεονεκτήματος θα ισοσκελιστεί από την στρατιωτική και τη διπλωματική υπέρβαση σε βάρος του αδύνατου κράτους.

Η έννοια του χώρου δεν προσδιορίζεται μόνον από την παραδεκτή κατάσταση των συνόρων του ισχυρού κρατικού γεωπολιτικού παίκτη. Το εθνικό έδαφος είναι η σταθερή βάση που πιστοποιεί την πολιτική ταυτότητα και τους λόγους ύπαρξης του κράτους, την απτή δηλαδή απόδειξη ότι ο λαός υφίσταται ελεύθερος και αναπτύσσεται.

Η έννοια του χώρου συμπληρώνεται απαραιτήτως από την προέκταση του κρατικού χώρου σε μείζονες περιοχές στις οποίες η εθνική κοινότητα έχει αναπτύξει συμφέροντα είτε οικονομικά είτε πληθυσμιακά είτε συχνά και τα δύο. Αυτό σημαίνει ότι χώροι στους οποίους η εθνική κοινότητα έχει επενδύσει επιχειρηματικά ή έχει αναπτύξει σχέσεις πολιτικής και στρατιωτικής συνεργασίας ή διαθέτει δικό της εθνικό πληθυσμό πρέπει να τους εντάξει στις ζώνες εθνικού συμφέροντος διατηρώντας ενεργό ρόλο και παρουσία.

Ο χώρος που διαχειρίζεται το δυνατό έθνος προσμετράται αναμφίβολα με τον παράγοντα λαό. Πράγμα που σημαίνει ότι η γεωφυσική πραγματικότητα που διαχειρίζεται η εθνική κοινότητα πρέπει οπωσδήποτε να αντιστοιχεί στις ανάγκες του λαού από απόψεως εδαφικής επάρκειας και από απόψεως καλύψεως επισιτισμού και οικονομικών προσόδων. Η ισχυρή κρατική γεωπολιτική οντότητα έχει ύψιστη υποχρέωση να παράσχει στον λαό της ευρύτητα ζωτικού χώρου προκειμένου να αναπτύξει τους νέους πολίτες της, να εργαστεί και να αποκτήσει πρόσβαση σε νέες αγορές.

Η κάλυψη των αναγκών επιβίωσης και δημιουργικότητας των μεγάλων λαϊκών μαζών είναι η σημαντική προϋπόθεση της κοινωνικής συνοχής στο εσωτερικό του κράτους ώστε να μπορέσει αυτό να επιβάλλει στη συνέχεια την σχέση εξάρτησης επί του λιγότερου ισχυρού κράτους που θα δώσει χώρο επέκτασης στον γεωπολιτικά ισχυρό. Κι αυτό θα συμβεί είτε επενδυτικά είτε διπλωματικά είτε στρατιωτικά στην περίπτωση που τυχόν εγκλωβιστούν δικοί του πληθυσμοί ή επενδύσεις με δόλιο σκοπό.

Η λαϊκή ενέργεια, η οικονομική επιφάνεια και η εδαφική κυριότητα που απαρτίζουν την ταυτότητα του γερού εθνικού κράτους αντιμετωπίζονται ως το άθροισμα της εθνικής κυριαρχίας του. Κανένα κράτος δεν μπορεί να ασκήσει αποκλειστικά δική του πολιτική, έσωθεν και έξωθεν των συνόρων του, αν πρωτίστως δεν έχει θωρακίσει την ενότητα και το αδιάβλητο της εθνικής του κυριαρχίας. Οι κρατικές ενέργειες πρέπει απαραιτήτως να στηριχθούν στην συνεργασία των ανθρωπίνων και των υλικών του πόρων στο βαθμό που όπως ακριβώς παρέχεται η στήριξη, έτσι ακριβώς θα παρέχεται επιπλέον η ακεραιότητα και της τελευταίας μονάδος και της τελευταίας ψυχής του έθνους οπουδήποτε.

Αυτό το κράτος που ζει, αναπτύσσεται και επεκτείνεται σε συνθήκες απολύτου εθνικής αξιοποίησης του χώρου, του λαού και της εθνικής του κυριαρχίας, είναι βέβαιο ότι δεν θα έχει χρέη και σκλάβες πατρίδες, αλλά μεγάλη και δυνατή προσωπικότητα. Σ’ αυτό το πλαίσιο της Γεωπολιτικής Δράσης οραματιζόμαστε την Μεγάλη και Δυνατή Ελλάδα του Ελληνικού Εθνικοκοινωνισμού.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
http://ethnikistikosagwn.blogspot.com
http://karachalios-spiros.blogspot.com