ΙΣΑΑΚ ΚΑΙ ΣΟΛΩΜΟΣ – ΘΥΣΙΑ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΜΟΣ

ΑΘΗΝΑ 14-8-2012.

Γλυκιά και πανώρια Ελλάς, κοντοζυγώνει η ώρα που θα πάψεις να μοιρολογάς. Τέτοιες στιγμές ανείπωτου θρήνου και πόνου δεν σου ταιριάζουν. Δεν συνάδουν με το αλλοτινό σου μεγαλείο μα ούτε και με τις μνημειώδεις σου εθνικές επαναστάσεις σε μύριες κατοχές ενάντια σε θρασύδειλα σκουπίδια της ανθρωπότητας. Μέχρι που ήρθαν στην εξουσία της πατρίδος μας ραγιάδες και προδότες πολιτικάντηδες που μας έμαθαν τρία πράματα. Την βολή, την οικονομική εξάρτηση και την λησμονιά των Ηρώων της Φυλής μας. Μ’ αυτόν τον τρόπο δέσανε σφιχτά τα δεσμά των Ελλήνων.

Μα εμείς είμαστε γνήσιοι Έλληνες κι όχι διορισμένοι ελληνόφωνοι. Είμαστε Πολεμιστές του Ελληνισμού, της Λευτεριάς και του Φωτός. Ο Έλληνας Εθνικιστής είναι ταγμένος να λύσει τα δεσμά με την απελευθέρωση των Ηρώων της Φυλής μες στην καρδιά και τον νου των Ελλήνων. Μέσα στην ατελείωτη χορεία των Αθανάτων Ελλήνων έχουν τη δική τους χωριστή θέση τα δύο παλικάρια της Κύπρου Μας, ο Ισαάκ και ο Σολωμός ως άξιοι συνεχιστές των τρανών αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Όσο η Κύπρος, το νησί της Αφροδίτης και του Ευαγόρα, βρίσκεται μακριά από την αγκαλιά της Μητέρας Ελλάδος, τόσο θα στοιχειώνει το αίμα τους ζητώντας δικαίωση.

Ο Ισαάκ θέλησε μαζί με τους συντρόφους του φτάνοντας με την μηχανή του το 1996 να γυρέψει την εξαφάνιση της πράσινης διαχωριστικής γραμμής και του άθλιου τείχους της κατοχής που ορθώνουν τουρκικό φυλάκιο και διεθνείς «προστάτες». Να απομακρυνθεί κάθε βαρβάρου το ποδάρι, τουρκικό και εγγλέζικο και ψευτοσυμμαχικό, ώστε να ενωθεί η τεμαχισμένη Κύπρος λεύτερη και γαλανόλευκη. Του το αρνήθηκαν οι δολοφόνοι γκρίζοι τουρκομογγολικοί λύκοι που του στέρησαν τη ζωή.

Και ο ξάδερφός του ο Σολωμός δεν συμβιβάστηκε ποτέ με την εξουσία του εχθρού επί της πατρίδος του και την βίαιη αποστέρηση του απελευθερωτικού οράματος του Ισαάκ. Κι έτσι αποφάσισε να συνεχίσει τον βηματισμό εκείνου επιχειρώντας να κατεβάσει με το τσιγάρο στα χείλη το πανί του κατακτητή από τον ιστό των κατεχόμενων κυπριακών χωμάτων. Κινήθηκε με αποφασιστικότητα προς το θάνατο έχοντας επιλέξει να παύσει να ζει υπόδουλος εφησυχασμένων πολιτικών συνειδήσεων και βέβηλων καταπατητών της ιερής του γης. Και πέρασε στην αιωνιότητα ως Ελεύθερος Έλληνας μαζί με τον Ισαάκ.

Τα δύο παλικάρια της Κύπρου Μας πήραν την σκυτάλη από τους Ήρωες Αξιωματικούς των Ιμίων που πέσανε εκείνη τη σημαδιακή για τον Ελληνισμό χρονιά, το 1996, για να μείνει το Αιγαίο γαλανόλευκο κι όχι γκρίζο. Ο Ισαάκ και ο Σολωμός με την ορμή της ελληνικής ψυχής τους δείξανε στον Ελληνισμό το δρόμο της Εθνικής Αντίστασης και Αντεπίθεσης μέσα από ματωμένη μα γνώριμη διαδρομή. Προσωποποιήσανε και πολιτογραφήσανε για μια φορά ακόμη με ταυτότητα ελληνική τη Θυσία και το Λυτρωμό.

Δεν ποθήσανε καμία ομοσπονδία με τον δολοφόνο τους. Δεν ζητήσανε τίποτα από αυτούς που εξαγοράζουνε με οικονομικά παζάρια πατρίδες και στέλνουνε γυρολόγους να σκοτώσουνε τα ελληνόπουλα. Δεν είδαν καμία λύση με τις παγκοσμιοποιήσεις και τις λυκοφιλίες. Γυρέψανε το πλέον απλό και αυτονόητο. Να εγερθούν οι ελληνικές συνειδήσεις και να πάρουν πίσω εθνική αποκατάσταση και αξιοπρέπεια. Να φύγουν οι αλυσίδες από το ποδάρι και το νου. Να σταματήσει το μοιρολόι και να γίνει ελληνικός χείμαρρος που θα παρασύρει βαρβάρους, «διαμεσολαβητές» και ριψάσπιδες. Τόσο απλά, τόσο ελληνικά.

Τα κλάματα των Ελλήνων δεν είναι σημάδια αδυναμίας όποτε τύχει να χυθούν αλλά σημάδια δυνάμεως. Αποδίδονται στους πεσόντες της Φυλής και στερεύουν αμέσως. Δίδουν άμεσα τη θέση τους στο χορό της αθανασίας και του πολέμου. Κανείς αδύναμος και μεμψίμοιρος δεν κέρδισε ποτέ τη λευτεριά του. Κανείς επιλήσμων και βολεμένος δεν έζησε ποτέ ως άνθρωπος αλλά ως σκουλήκι που ολημερίς το πατούν. Αυτός που αξίζει να κερδίσει τη ζωή και την πατρίδα του είναι ο Δυνατός και ο Γενναίος που φλέγεται μέσα του από τον πόθο της Φυλής και συνεχίζει τη σκυτάλη του αγώνα από τις πρότερες άξιες γενιές ώστε να την δει να μεγαλώνει στα μάτια των παιδιών του.

Αυτός υπήρξε ο δρόμος του Ισαάκ και του Σολωμού. Ένας δρόμος απλός και δωρικός που δεν έχει γυρισμό στην υποτέλεια και δεν παγιδεύεται στα αδιέξοδα των συμβιβασμών ούτε ξεστρατίζει από τις σφαίρες και τις απειλές του αδηφάγου νεοταξισμού. Είναι ο δρόμος της Θυσίας που μεταδίδει το προσκλητήριο της εθνικής αφύπνισης και της επιθετικής εθνικής διεκδίκησης με αιμάτινα γράμματα. Ένα προσκλητήριο που γράφει από τη μια Ελευθερία ή Θάνατος και από την άλλη πλευρά Νίκη ή Θάνατος.

Σιμά στη Θυσία προχωράει αγέρωχος εμπρός ο Λυτρωμός που δεν λογαριάζει ούτε μια στιγμή τι θα φέρει για τον Πολεμιστή η επόμενη στιγμή. Δεν τον νοιάζει αν θα φτάσει ο ίδιος στον τερματισμό της διαδρομής. Εκείνο που τον νοιάζει είναι στο τέλος να πέσει το σύμβολο της κατοχής και να φτάσει η Ελληνική Σημαία να σκεπάσει κάθε πονεμένο Έλληνα.   

Καταλάβατε τώρα γιατί δεν προσκυνάμε και δεν αποδεχόμαστε όσους μας σκοτώνουν σε καιρό ειρήνης και πολέμου; Γιατί το χρωστάμε στον Ισαάκ, τον Σολωμό και όλους τους Ήρωες. Γιατί είμαστε Έλληνες.

http://www.youtube.com/watch?v=twbtFKMllm4&feature=youtu.be  

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ

http://ethnikistikosagwn.blogspot.com