ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΣ ΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΙΣΧΥΣ

ΑΘΗΝΑ 7-7-2012.

Η οικονομική κρίση έχει φέρει στο προσκήνιο όλα τα κουσούρια του κατοχικού καθεστώτος που αποτελούν στην πραγματικότητα τον ανοικτό δρόμο στην επιχειρηθείσα εξ αρχής εθνική μας ομηρία. Είναι τα δεσμά που προκαλούν ασφυξία και περιορίζουν τις αντοχές του ελληνικού λαού. Χωρίς αυτά τα σκοπούμενα και επιδιωκόμενα κουσούρια ούτε η φτιαχτή κρίση θα μπορούσε να σταθεί ούτε τα αδιέξοδα και οι εκβιασμοί θα είχαν λόγο ύπαρξης.

Ένα πρόβλημα που καλλιεργούν οι γραικύλοι πολιτικάντηδες μαζί με τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια και τα γνωστά νεοταξικά αφεντικά τους πίσω από την ανεπάρκεια της οικονομικής αναχρηματοδότησης του κράτους είναι η παραγωγική ανεπάρκεια. Η διατροφική αδυναμία και η ανθρωπιστική κρίση που ακούμε και βλέπουμε στις λιποθυμίες των παιδιών μας λόγω πείνας και στο συνωστισμό αυξανόμενων Ελλήνων στις ουρές για να προμηθευτούν τα απαραίτητα αγαθά του τραπεζιού.

Ο πρώτος τομέας που πλήγηκε πριν καν έρθει η οικονομική κρίση, από τον πρώτο καιρό που στήθηκε το κομματικό κράτος της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας, ήταν ο παραγωγικός τομέας με την εγκατάλειψη της αγροτικής απασχόλησης και την ερήμωση της ελληνικής υπαίθρου. Η επιδοματική και δανειακή πολιτική σε συνδυασμό με την αστικοποίηση του ελληνικού τρόπου ζωής απομάκρυναν τον Έλληνα από την πλούσια γη που τον στήριξε σε όλες τις περιόδους της ιστορίας μας, θετικές και αρνητικές. Οι λεγόμενες κοινοτικές πολιτικές της «ευρωπαϊκής» ηγεσίας και η θεσμοθέτηση του παράλογου ορίου στις παραγόμενες ποσότητες των αγροτικών προϊόντων θέσανε το εθνικό προϊόν στο περιθώριο και διολίσθησαν σε χαμηλά επίπεδα το αγροτικό εισόδημα.

Επρόκειτο για μια φαινομενικά κοντόφθαλμη πολιτική που αποδείχτηκε πολύ γρήγορα εθνικά επικίνδυνη και επιτηδευμένη. Η εξασφάλιση της διατροφική αλυσίδας του εθνικού πληθυσμού με τα δικά της μέσα είναι ικανή να βαστήξει τον πολίτη όρθιο σε περιόδους διεθνών κρίσεων, να απομακρύνει τον κίνδυνο του λιμού που πολλές φορές έχει χρησιμοποιηθεί ως τρόπος εκβιασμού ακόμη και με εμπορικούς αποκλεισμούς και να προσθέσει πόρους στο εθνικό εισόδημα. Τους εμπορικούς αποκλεισμούς τους έχουμε ζήσει ως λαός όταν προσπαθούσαμε να ορθοποδήσουμε ως έθνος μετά από τους απελευθερωτικούς πολέμους δια μέσω πάντα δανείων. Οι δε πόλεις σε όλες τις κατοχές έχουν τις μεγαλύτερες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές επειδή βρίσκονται μακριά από την παραγωγική διαδικασία και το χωράφι.

Σήμερα ο οικονομικός πόλεμος που υφιστάμεθα έχει δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις του κατοχικού περιβάλλοντος. Όμως το πρόβλημα είναι απείρως μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά αφού ο σιτοβολώνας της ελληνικής περιφέρειας έχει πληγεί καίρια και οι νέοι άνθρωποι έχουν οδηγηθεί στα αστικά κέντρα και τον τομέα της παροχής υπηρεσιών. Το γόνιμο έδαφος υπάρχει, οι θρεπτικές καλλιέργειες υπάρχουν, το ίδιο και η δομή της εθνικής μας παραγωγικής αλυσίδας στο χωράφι, στο εργοστάσιο και τη θάλασσα. Η εθνική μας οικονομία είναι σε τεράστια έκταση αγροτική και οι πρώτες ύλες αστείρευτες. Όμως τα χέρια έχουν αποτραβηχτεί, η ψυχολογία έχει καταρρακωθεί και οι δημόσιες επενδύσεις έχουν νεκρωθεί.

Τα πάντα στην ανθρώπινη διεργασία περνούν από το στομάχι. Από την ανθρώπινη εργασία και λειτουργία έως τη ψυχοσωματική ακεραιότητα. Από το δείκτη ευφυΐας έως την όρεξη για την δημιουργικότητα αλλά και την αντίδραση στις εθνικές και κοινωνικές αντιξοότητες. Και το κράτος έχει ύψιστο καθήκον να εξασφαλίσει το βιοτικό επίπεδο και τις επισιτιστικές ανάγκες του λαού που με τη σειρά του διασφαλίζει την παραγωγική ισορροπία και την οικονομική ανεξαρτησία της εθνικής κοινότητας. Είναι απαράδεκτο να μένουν δίχως φαγητό ελληνικές οικογένειες και να λιποθυμούν από την πείνα τα ελληνόπουλα όταν οι προδότες πολιτικάντηδες έχουν γεμίσει τη χώρα με τον κατοχικό στρατό των λαθρομεταναστών. Όπως είναι επίσης απαράδεκτο να έχουμε την επέλαση των ξένων πολυεθνικών όταν διαλύεται με πρόγραμμα ο παραγωγικός μας ιστός.

Το ζήτημα έχει να κάνει ξεκάθαρα με την εθνική μας ισχύ και ζωή. Την ίδια στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη η έσχατη αρπαγή και η ανατροπή της παραγωγικής διαδικασίας και των έσχατων αποθεμάτων αυτής με τους αποκλεισμούς στην οικιακή βιοκαλλιέργεια και τους κώδικες αποβιταμίνωσης των αγροτικών προϊόντων για λόγους τάχα προστασίας της υγείας με επιστημονικούς ελέγχους. Παράλληλα αναπτύσσεται ο παραλογισμός της αναπλήρωσης των παραγωγικών κενών με την προπαγάνδα της «χρήσιμης» και «ακίνδυνης» εισόδου των μεταλλαγμένων τροφίμων. Είναι φανερό ότι η παγκόσμια νεοταξική συμμορία θέλει να εξαφανίσει την ελάχιστη πρόσβαση ακόμη και στην ατομική καλλιέργεια για να ποδηγετήσει και τελικά να αφανίσει το δικαίωμα των σκλάβων στη ζωή.

Ο εν λόγω παραλογισμός επελαύνει πλέον δια επιστημόνων και πολιτικάντηδων στην Ελλάδα μας. Όμως ο Ελληνικός Εθνικοκοινωνισμός έχει άλλη άποψη. Για εμάς η ύπαρξη και η ανάπτυξη του παραγωγικού ιστού της χώρας συνδέεται με την εθνική μας ισχύ, με τη Μεγάλη Ελλάδα των Ελεύθερων Ελλήνων. Η δε σωματική και πνευματική υγεία των Ελλήνων είναι ιερή και απαραβίαστη. Άμεση επιστροφή λοιπόν στο χωράφι και στο ελληνικό προϊόν. Άμεση επιστροφή του Έλληνα δίπλα στη γη και την παραγωγή. Και επένδυση των πόρων του Εθνικού Κράτους στην καλλιέργεια της ελληνικής φύσης κι όχι στις μεταλλαγμένες πολυεθνικές του νεοταξισμού. Η ελληνική γη μας έθρεψε κι αυτή θα μεγαλώσει την Πατρίδα.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ

http://ethnikistikosagwn.blogspot.com