ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΠΟΥ Η ΔΟΞΑ ΗΤΑΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΑΘΛΟ

ΑΘΗΝΑ 15-7-2011.

Τον καιρό του παλαιού, ένδοξου και ανόθευτου ελληνισμού ενέργειες, συνήθειες και καθημερινότητα βάδιζαν με συνέπεια στο δρόμο του εθνικού συμφέροντος. Το δε εθνικό συμφέρον συμβάδιζε με τη λαϊκή βούληση υπό τον τύπο της ιεροτελεστίας και μετουσιωνόταν σε πράξη απτή σε όλες τις εκδηλώσεις της εθνικής και λαϊκής κοινότητας. Το έθνος δηλαδή δεν το εκπροσωπούσε κράτος απρόσωπο και ο πολίτης δεν ήταν αδιάφορο ον μιας αισχρής πολιτικοκοινωνικής συναλλαγής. Ούτε τα αποτελέσματα των θεσμών της Φυλής κρίνονταν με τη λάμψη χρυσού και εξουσίας και την συναλλαγή με τον κάθε αλλόφυλο, ισχυρό ή τάχα επαίτη.

Οι εξαιρέσεις της κακίας και της μισαλλοδοξίας στηλιτεύονταν από την πλειοψηφία των πολιτών και τιμωρούντο με εξοντωτικές ποινές από τις κρατικές αρχές. Η ενότητα και η εθνοφυλετική συνοχή διαφυλασσόταν ως κόρη οφθαλμού πέρα από τις όποιες άλλες διαφωνίες μεταξύ των πόλεων – κρατών του ελληνικού κόσμου. Η αρχή της μεγαλύτερης και καλύτερης πατρίδος ως κληροδότημα στις επερχόμενες γενιές, η ανεξαρτησία είτε σε καιρούς πολεμικούς είτε σε καιρούς ειρηνικούς, η εντιμότητα και η χρηστή διοίκηση, ακόμη και η πολεμική ετοιμότητα ενάντια σε ψευτοειρηνικά κηρύγματα, αποτελούσαν αξιακό σύστημα που διαφυλασσόταν και περνούσε μέσα και από τις αθλητικές δραστηριότητες της Ελληνικής Φυλής.

Το ολυμπιακό ιδεώδες, η δόξα και η άμιλλα κανόνιζαν τη συμπεριφορά και τους σκοπούς για το Έθνος και τον λαό. Η ανδρεία, ο ηρωισμός και η αγωνιστικότητα υμνούντο με τρόπο λαμπρό και μυσταγωγικό μέσα στα ελληνικά στάδια. Τα στοιχήματα που αφορούσαν την αθλητική επίδοση όπως και την κρατική επιβίωση από ηγετίσκους και κερδοσκόπους δεν ήταν το έπαθλο των Ελλήνων της απαιτητικής και διεκδικητικής Ελλάδος όπως συμβαίνει σήμερα στον καιρό του ψευτορωμέϊκου των δοσίλογων πρακτόρων του νεοταξισμού.

Ο αθλητισμός ψυχαγωγούσε τον λαό, εξασφάλιζε πνευματική επάρκεια και ετοίμαζε πολίτες χρήσιμους στην Πολιτεία και το Πεδίο της Στρατιωτικής Τιμής. Αυτή ήταν η σχέση του με την πολιτική. Δεν χρησιμοποιείτο για να παράξει υπόγειες συναλλαγές μαζί με την πολιτική ώστε να σκεπάσει τις βρώμικες μεθοδεύσεις αυτής.

Ο αθλητισμός των Ελλήνων δεν χρησιμοποιούσε βοηθήματα για να μάθουν οι νέες γενιές στο εύκολο κέρδος και την εύκολη επικράτηση, αλλά ήταν μια σκληρή μα γόνιμη άσκηση καταπόνησης, αντοχής και υπερίσχυσης έναντι του αντιπάλου. Και φυσικά δεν αποτελούσε κοινωνία Ελλήνων και βαρβάρων προς κοινωνική ένταξη και αντιρατσιστική ανοησία, αφού στους ολυμπιακούς και τους λοιπούς αγώνες δεν μετείχαν ξένοι όπως δεν μετείχαν ξένοι και στην ελληνική κοινωνία.

Σκοπός ήταν η προαγωγή κι όχι η αλλοτρίωση της εθνικής κοινότητας. Γνωρίζω καλώς ότι κάποιοι θα θεωρήσουν την αναφορά στον αρχέτυπο ελληνικό αθλητισμό ως φασιστική ενδεχομένως ή και απάνθρωπη. Ή ακόμη και γραφική. Δεν είχαν όμως την ίδια γνώμη οι Έλληνες της μακρινής αλλά τόσο γόνιμης αυτής εποχής ούτε και οι αντίπαλοι της Φυλής μας που βλέπανε τα ανθελληνικά τους όνειρα να συντρίβονται από τις παλαίστρες κιόλας. Οι δε πατέρες μας προτιμούσαν την ακεραιότητα και την ευρυθμία της Πατρίδας τους υπέρ κάθε άλλης μαλθακότητας και διαλλακτικότητας. Στα στάδια λοιπόν οι Έλληνες μάθαιναν το ισόβιο μάθημα της υπεροχής και της ανδρείας μέσα κι έξω από τους αθλητικούς χώρους.

Υπήρχε βέβαια παράλληλα κι ένα ακόμη κορυφαίο μάθημα που λάμβαναν οι Έλληνες μέσα από τους αγωνιστικούς στίβους και τις παλαίστρες. Το μάθημα αυτό λέει ότι επάνω από τη νίκη είναι μονάχα η δόξα. Υπήρχε η σαφής διάθεση της τήρησης της επιθυμίας για πάλη δίχως καμία απολύτως αίσθηση υποχωρητικότητας ακόμη και υπό τις πλέον δύσκολες συνθήκες. Ο αγών θα δινόταν όσο δύσκολος κι αν ήταν ο αντίπαλος, όσο δύσκολη κι αν ήταν η κατάκτηση του στόχου, σε όποια καλή ή κακή κατάσταση βρισκόταν ο μαχόμενος Έλληνας. Ο Εθνικιστής και Εθνάρχης Ηγέτης Ιωάννης Μεταξάς είχε πει ενώπιον της εποποιίας του 1940 ότι θα νικήσουμε αλλά για τους Έλληνες πάνω απ’ όλα είναι η δόξα.

Είμαστε ο μοναδικός λαός στον κόσμο που είχαμε σκοπό τόσο μέσα από την εκπαίδευση όσο και μέσα από τον αθλητισμό να παράξουμε ένα σκεπτόμενο και μαχόμενο λαό, ήρωα της καθημερινότητας και του πολέμου, δυνατό στο πνεύμα και το σώμα ώστε να κατακτήσουμε λευτεριά και πρωτιά αδιαμφισβήτητη μεταξύ όλων των εθνών. Είχαμε άλλωστε ακόμη και μουσικούς και λόγιους αγώνες προκειμένου να δημιουργήσουμε αυτή την αρμονία ενεργειών. Αυτόν τον Ελληνισμό οραματίζεται ο Ελληνικός Εθνικοκοινωνισμός κι αυτόν έφερα στον νου μου σαν άκουσα τον ΙΔ Ολυμπιόνικο που συνέθεσε ο μέγιστος αρχαίος Έλληνας ποιητής Πίνδαρος από τη γενέθλια γη μου, την Θήβα http://www.youtube.com/watch?v=NbWFsukWcro.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
http://karachalios-spiros.blogspot.com
http://ethnikistikosagwn.blogspot.com