ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΜΟΥ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΙΜΑ

Στις δύσκολες στιγμές της επιτηδευμένα άτεχνης και πολιτισμικά άοσμης εποχής μας, οι κατοχικές αρχές του τόπου έχουν αναλωθεί σε μια μανιασμένη προσπάθεια απάλειψης των προσδιοριστικών στοιχείων της εθνικής μας ταυτότητας. Η ιστορία της Ελλάδος προσδιορίζεται τόσο από τους αγώνες του λαού για επιβίωση και ισχύ όσο και από τις μεγαλειώδης στιγμές καταγραφής της πορείας του και της καθημερινότητάς του μέσα από την Παράδοση και τα έθιμα του τόπου. Η δημοτική μας παράδοση, οι αναπαραστάσεις των λαϊκών εκδηλώσεων στις εορτές και τις επετείους της Φυλής μας, τα θεατρικά δρώμενα, η λαογραφική συλλογή ηθών και εθίμων του Έθνους μας είναι αναπόσπαστο τμήμα της συνολικής θεώρησης του Ελληνισμού μας.

Κάποιοι στις εποχές του υποτιθέμενου αγώνα για την επαναφορά της δημοκρατίας, στην ουσία για την επαναφορά της φαυλοκρατίας και της προδοσίας, κατηγορούσαν τον Εθνικό Ηγέτη Γεώργιο Παπαδόπουλο για την λατρεία του στους δημοτικούς χορούς και το δημώδες τραγούδι. Ονόμαζαν μάλιστα εκείνη τη λατρεία του προπαγάνδα και επιδειξιομανία. Ήρθαν όμως μετέπειτα στα πράγματα οι δοσίλογοι του νεοταξισμού και φυλάκισαν μαζί με τον Παπαδόπουλο και τον ελληνικό πολιτισμό.

Άφησαν βέβαια κάποιες χαραμάδες αληθινών υπερασπιστών της Ελληνικής Παράδοσης σαν την αείμνηστη κ. Δόμνα Σαμίου για να μην υποψιαστεί ο λαός μας την βαθμιαία μετάλλαξη της κοινωνίας που μας επεφύλασσαν οι καταστροφείς της ελληνικότητας. Σκοπός τους ήταν η αποκοπή των πολιτισμικών ριζών της Φυλής μας με το αληθινό της πρόσωπο. Να χαθεί η ιστορική μας συνέχεια και να αλωθεί το εργαστήρι ελληνικού τρόπου ζωής και διδαχής.

Η Ελληνική Παράδοση και τα έθιμά μας αποτελούν την διαχρονική απεικόνιση του Ελληνισμού και την σκυτάλη παρακαταθήκης και αξιών από τις πρότερες στις μέλλουσες γενιές Ελλήνων. Είναι η προφορική διήγηση του παππού στον εγγονό για τις πραγματικές συνθήκες αντίστασης στις κατακτήσεις και την γνωστοποίηση του πόθου που έκαιγε τα σωθικά του Γένους μας για το ζωντάνεμα της Πατρίδος. Είναι ακόμη το καλούπι που στάθηκε η βάση για μια νέα πολιτισμική γέννα. Ο παλλόμενος συναισθηματικός κόσμος και η αδάμαστη θέληση του λαού μας να βαστήξει και να αναδείξει εστία και πίστη ανόθευτη.

Η Παράδοση του λαού μας αναδεικνύει τα ιδιαίτερα χαρίσματα και προτερήματα της Φυλής μας σε όλο τους το μεγαλείο. Αναφύονται την ίδια στιγμή τα στοιχεία του Ηρωισμού και της Αγάπης που εκφράζουν την πηγαία προσήλωση του Έλληνα στην πατρίδα του, τη θρησκεία του αλλά και στα αγαπημένα του πρόσωπα. Περνάει στο τραγούδι και την αναπαράσταση το στοιχείο του έρωτα για τη ζωή που διαθέτει ο λαός μας. Ένας έρωτας που μπορεί να φτάσει σε ακραία σημεία συμπεριφοράς προκειμένου να μην δοθεί χώρος στην απώλεια αξιών και προσώπων.

Η αυτοθυσία και η αφοσίωση είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα στον ηρωισμό και την αγάπη. Η μελέτη του χαρακτήρα των προγόνων μας, η μορφή της ελληνικής κοινωνίας, οι διδαχές, οι ομοιότητες και οι στρεβλώσεις του τότε με το τώρα, είναι σκιαγράφηση του Ελληνισμού που μόνον με την Παράδοση φτάνουν στον σύγχρονο Έλληνα.

Ας προχωρήσουμε σε κάποιες χαρακτηριστικές στιγμές των λαϊκών μας δρώμενων. Εκεί συναντούμε τη μνημειώδη μάχη του Διγενή Ακρίτα με τον Χάροντα στα Μαρμαρένια Αλώνια. Εδώ βλέπουμε ολάκερο το μεγαλείο της σιδερένιας θέλησης για την επικράτηση της Ζωής επάνω στο Θάνατο δίχως μικροϋπολογισμούς κόστους και τραυμάτων. Η Ζωή απεικονίζει τον Έλληνα της αξιοπρέπειας και της κυριαρχίας που βλέπει μονάχα το αύριο και την ιδέα της Φυλής απορρίπτοντας το ραγιαδισμό και την αποδοχή του βάρβαρου εισβολέα στο πρόσωπο του Θανάτου.

Θα συναντήσουμε ακόμη τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα που αναδεικνύουν την αγνότητα και την πιστότητα της αληθινής αγάπης που δεν μπορεί να αφανιστεί όσο υπάρχουν οι πρωταγωνιστές αυτής και αθλοθέτες έρωτα στερεού κι όχι εφήμερου. Οι δυσκολίες και στις δύο περιπτώσεις δεν στέκονται μέτρο επιλογής του εύκολου δρόμου. Το ποθούμενο σαν τύχει επιλογή του Ελληνισμού θα γενεί πράξη και τα αδύνατα θα γίνουν δυνατά.

Σ’ αυτήν την μεγάλη χορεία της δημοτικής μας Παράδοσης απαριθμούμε ακόμη την αναπαράσταση της ενάρξεως της Εθνικής Επανάστασης στην Αγία Λαύρα, τα έθιμα της Λαμπρής με τα πυροτεχνήματα που ζωντανεύουν τις πολεμικές στιγμές της ιδίας περιόδου, το δημοτικό τραγούδι της κυρά Δέσπως που είναι η απόλυτη άρνηση του Τούρκου Τύραννου από την υπερήφανη Ελληνίδα, τον μαρτυρικό ανασκολοπισμό του Διάκου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, τα Ευζωνάκια που αντικρίζουν την Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη και αναρίθμητος ακόμη λαογραφικός πλούτος.

Υπάρχει ακόμη ανάμεσα στα άλλα και ένα έθιμο που τηρούμε εμείς οι Αρβανίτες, απόγονοι καθάριων Ελλήνων δωρικού φύλου, που αρκεί για να μας χαρακτηρίσουν κάποιοι «πεφωτισμένοι» ως κάργα ρατσιστές. Τηρείται τούτο το έθιμο την Καθαρή Δευτέρα όταν μαζευόμαστε γύρω από το τραπέζι πριν το φαγητό αναθεματίζοντας τους προ αιώνων γυρολόγους και αναφωνώντας Θεός σχωρέσει τις ψυχούλες των αποθαμένων.

Η Παράδοση και τα έθιμά μας λοιπόν είναι το Ζωντάνεμα της Ιστορίας και των Πόθων Πατρίδος και λαού. Ο Ελληνικός Εθνικοκοινωνισμός θα αναστήσει αυτή την γέφυρα του παλαιού με τον συγκαιρινό Ελληνισμό ως αφετηρία αυτογνωσίας και αναγεννήσεως της Μεγάλης Ελλάδος μας.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
http://ethnikistikosagwn.blogspot.com